Τι σημασία έχει ένα ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη ενός δολοφόνου, αν γίνεται με τρόπο που αγνοεί τα θύματά του; Η νέα βρετανική σειρά The Long Shadow μάς πηγαίνει στη δεκαετία του 1970 και την πρώτη ανθρωποκτονία του Peter Sutcliffe, ενός ανθρώπου που ξέφευγε επί χρόνια από τα χέρια των αρχών, γιατί έκαναν το μοιραίο λάθος να μη λαμβάνουν επί της ουσίας υπόψιν τους φύλο των θυμάτων.
Τον Οκτώβριο του 1975 η 28χρoνη Wilma McCann, μητέρα 4 παιδιών, βρέθηκε νεκρή στην περιοχή Chapeltown της πόλης Leeds. Ήταν το πρώτο θύμα που κίνησε την περιέργεια της τοπικής αστυνομίας, τα στελέχη της οποίας πίστευαν αρχικά πως θα εντόπιζαν σχετικά εύκολα το στόχο τους, ο οποίος από τους τραυματισμούς της McCann προέκυπτε πως ήταν άντρας. Σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουν το προφίλ του δράστη, να καταλήξουν στον τρόπο δράσης του και τα κίνητρά του, έφτιαξαν μια εικόνα που περιλάμβανε, θεωρητικά, ό,τι χρειαζόταν για να εντοπιστεί ένας τέτοιος άνθρωπος. Αυτό που ξέχασαν, όμως, ήταν να μελετήσουν τα ίδια τα θύματα πέρα από το ιατροδικαστικό σκέλος της υπόθεσης.
Ο δολοφόνος χτύπησε ξανά πολύ σύντομα, και τότε η αστυνομία του Yorkshire άρχισε να καταλαβαίνει πως το έργο της θα γινόταν πιο δύσκολο. Μέχρι το 1981, ο δολοφόνος είχε διαπράξει πολλές θανατηφόρες επιθέσεις, ακόμα περισσότερες σωματικές βλάβες και απόπειρες ανθρωποκτονίας και σχεδόν κανείς δεν θα είχε καταλάβει τι έπρεπε να κάνει για να τον πιάσει.
Η σειρά του George Kay (Lupin) ξεκινάει από την ταπεινή προσπάθεια ενός υψηλόβαθμου αστυνομικού να αναζητήσει τον δολοφόνο της Wilma, όσο στην πορεία η ομάδα του αρχίζει να μεγαλώνει και η υπόθεση να απασχολεί όλο και περισσότερο τα μέσα ενημέρωσης. «Αντεροβγάλτη του Yorkshire» τον ονόμασαν οι εφημερίδες, καθώς ήθελαν να του δώσουν ένα παρατσούκλι που να κάνει αίσθηση στο κοινό, οπότε τι καλύτερο, για τα αδηφάγα μέσα της εποχής, από μία άτοπη αλλά πιασάρικη σύγκριση με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη;
Η υπόθεση ξεκινάει λοιπόν από την πρώτη ανθρωποκτονία και φτάνει ως τη σύλληψη του δράστη, δίνοντας έμφαση σε δύο τομείς: ο πρώτος είναι η λειτουργία της ίδιας της αστυνομίας, το πώς κατάρτιζε διαρκώς νέα σχέδια με σκοπό να πιάσει το δράστη, και ο δεύτερος είναι τα θύματα, οι προσωπικότητές τους, η δυσφήμισή τους και οι άνθρωποι που άφησαν πίσω τους. Από τη μία οι αρχές έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να εντοπιστεί ο δράστης, έδιναν χρήματα σε καμπάνιες, στελέχωναν αστυνομικά τμήματα, παρακολουθούσαν όποιον μπορούσε να ταιριάζει με το προφίλ που είχαν για τον δράστη, κι από την άλλη οι γυναίκες έτρεμαν να βγουν στους δρόμους ή να καταγγείλουν κάποια επίθεση εναντίον τους, γιατί οι απαντήσεις που λάμβαναν ήταν ως και εξευτελιστικές, ενώ οι ίδιες μπορούσαν να εκτεθούν πανεύκολα στην κοινή γνώμη, αν ο κόσμος πίστευε τις φήμες που διαδιδόντουσαν για το τι δουλειά έκαναν.
Toby Jones, David Morrissey και Daniel Mays πρωταγωνιστούν σε μία σειρά που αφορά στις γυναίκες ακριβώς για να καταδείξουν ότι η έλλειψη γυναικείου προσωπικού στην αστυνομία, η γρήγορη εξαγωγή συμπερασμάτων για τις προσωπικότητες των θυμάτων, ο συχνός έμμεσος (και άμεσος, για κάποιες ακόμα πιο άτυχες) δημόσιος διασυρμός τους καθυστέρησαν σημαντικά τη γρήγορη σύλληψη ενός ανθρώπου, τον οποίο οι αρχές συνάντησαν αρκετές φορές μπροστά τους στη διάρκεια των ερευνών τους.
H σειρά δεν είναι το κλασικό whodunit, μιας και εξαρχής γνωρίζουμε σε ποιον αφορά και τι τελικά του συνέβη, έχοντας έτσι περιθώριο να εστιάσει στον μισογυνισμό, το ρατσισμό και, εν γένει, την καθημερινότητα που ζούσαν οι γυναίκες ακόμα και σε μία χώρα όπως η Μεγάλη Βρετανία, σε μία εποχή μεγάλων κοινωνικών αλλαγών. Δυστυχώς, μας θυμίζει αρκετά το σήμερα, δείχνοντας πως πολλά πράγματα δεν έχουν αλλάξει ακόμα.
Τη σειρά μπροείτε να παρακολουθήσετε στο Cosmote TV.
