Έρχεται μια στιγμή στη ζωή μας που αναλογιζόμαστε τι πράξαμε, πώς και γιατί και μένουμε να αναρωτιόμαστε αν τα καταφέραμε καλά ή αν χαραμίσαμε τα χρόνια μας. Συνήθως, αυτή η στιγμή μάς βρίσκει να έχουμε περάσει τα 50 και να έχουμε δοκιμάσει και δοκιμαστεί από πολλά. Για μια κοπέλα, όμως, ήρθε λίγο νωρίτερα και για την ακρίβεια στα 29 της.
Η ίδια φοβούμενη πως χαράμισε τα καλύτερά της χρόνια γράφει, στην ψυχοθεραπεύτρια του Guardian, Philippa Perry, για τις ανησυχίες της. Τι απαντά η ειδικός.
«Είμαι μια 29χρονη γυναίκα που δεν έχει κάνει ποτέ ρομαντική σχέση και αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να αποφασίσει για την επαγγελματική της πορεία. Έχω μια χούφτα στενούς φίλους, αποφοίτησα από ένα καλό πανεπιστήμιο πριν από έξι χρόνια, αλλά καταλήγω σε προσωρινές, εποχιακές δουλειές φιλοξενίας στις οποίες εργάζομαι για περίπου έξι μήνες πριν παραιτηθώ. Και μόλις έρθω κοντά με κάποιον ερωτικά, τον απομακρύνω. Αισθάνομαι μια βαθιά καχυποψία και δυσπιστία απέναντι στους ανθρώπους που με πλησιάζουν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ένιωθα ότι οι φιλίες μου ήταν ρηχές και αναγκαστικές, μέχρι που πέρασα περισσότερο χρόνο με τους φίλους μου μετά την πανδημία του Covid.
Από την ηλικία των 13 έως 17 ετών, πέρασα περιόδους κατάθλιψης και άγχους, αλλά δεν ένιωθα ικανή να μιλήσω σε κανέναν γι’ αυτό. Ντρεπόμουν τόσο πολύ και ανησυχούσα ότι οι άνθρωποι γύρω μου θα απογοητεύονταν και θα θύμωναν μαζί μου, εξαιτίας της χαμηλής μου διάθεσης. Στα 17 μου, κατέρρευσα εντελώς από το βάρος αυτού του γεγονότος.
Έκτοτε, έχω καταφέρει να λειτουργήσω καλύτερα με τη βοήθεια θεραπείας, μόνο που τώρα που πλησιάζω τα 30, συνειδητοποιώ ότι δεν ζω πραγματικά. Είμαι άνεργη, στο σπίτι με τον πατέρα μου, αφού φρόντιζα με πλήρη απασχόληση τη μητέρα μου που εμφάνισε άνοια. Εκείνη βρίσκεται τώρα σε ίδρυμα φροντίδας, αλλά εγώ έχω παραμείνει στο σπίτι των γονιών μου.
Ανησυχώ ότι σπατάλησα τη δεκαετία των 20 και ότι στα 29 μου βρίσκομαι ακόμα στο ίδιο σημείο που ήμουν στα 19 μου. Οι φίλοι μου στο μεταξύ αγόρασαν σπίτια, παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες, ταξίδεψαν και προόδευσαν στην καριέρα τους. Γιατί δεν μπορώ να το πετύχω αυτό; Τι με κρατάει πίσω; Πώς μπορώ να το ξεπεράσω;».
Η απάντηση από την ψυχοθεραπεύτρια
«Φρόντιζες τη μητέρα σου, στηρίζεις τον πατέρα σου – αυτές οι αλτρουιστικές πράξεις μπορεί να μην αναγνωρίζονται όσο θα έπρεπε από την κοινωνία, αλλά αυτό δεν τις καθιστά λιγότερο αξιόλογες ή λιγότερο πολύτιμες. Ήσουν ασυνήθιστα νέα για να βιώσεις την άνοια ενός γονέα – κάτι τέτοιο μπορεί να είναι τραυματικό. Θέλω να σου πω, να είσαι λίγο πιο χαλαρή με τον εαυτό σου. Μέχρι τώρα δεν είχες χρόνο ή χώρο για να επικεντρωθείς σε εσένα. Τώρα μπορείς να αρχίσεις να ζεις περισσότερο για τον εαυτό σου.
Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου. Κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να αγοράσουν σπίτια, να τα χάσουν, να παντρευτούν και να χωρίσουν ξανά μέχρι τα 30 τους- κάποιοι άνθρωποι δεν βρίσκουν ουσιαστική δουλειά παρά μόνο μετά την ηλικία συνταξιοδότησης. Δεν είναι χρήσιμο να θεωρούμε τη ζωή ως ορόσημα που πρέπει να επιτευχθούν σε συγκεκριμένες ηλικίες. Η ζωή δεν είναι επιτραπέζιο παιχνίδι και, ακόμη και αν ήταν, δεν έχουμε όλοι την ίδια αφετηρία.
Όσον αφορά την ερωτική σου ζωή, κάνεις πρόοδο και εδώ. Ξέρεις τι κάνεις λάθος -φοβάσαι να έρθεις κοντά και διώχνεις τους πιθανούς εραστές. Γνωρίζεις, επίσης, πώς να χρησιμοποιείς τη θεραπεία, οπότε μπορείς να επιστρέψεις σε αυτήν και να βρεις τι συμβαίνει και σε κάνει να αντιδράς έτσι. Αναπτύσσουμε άμυνες που μας κρατούσαν ασφαλείς τη στιγμή που τις χρειαζόμασταν, αλλά το πρόβλημα είναι ότι όταν δεν τις χρειαζόμαστε πια, πρέπει να τις αναιρέσουμε, αλλιώς γίνονται αυτοσαμποτάζ. Το σπάσιμο των συνηθειών, των τρόπων σκέψης και συμπεριφοράς και η επικράτηση αυτού που έχει γίνει ένστικτο, μπορεί να επιτευχθεί με θεραπεία και συνειδητοποίηση – και τα έχεις και τα δύο.
Ακούγεσαι σαν να έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου. Έκανες πρόοδο και στις φιλίες σου. Από κάποια που φοβόταν να μοιραστεί στο να κάποια που έχει φίλους είναι μεγάλη πρόοδος.
Το να βλέπεις τη ζωή σου μέσα από έναν απαισιόδοξο φακό είναι μόνο μια γνώριμη συνήθεια. Όταν συνηθίζουμε κάτι, όπως η απαισιοδοξία ή η υποτίμηση του εαυτού μας ή των άλλων, αρχίζει να μας φαίνεται αληθινό. Αλλά δεν είναι αληθινό, είναι απλώς οικείο. Και, όπως ακριβώς ανακαλύψατε πώς να είστε αληθινοί για να κάνετε φίλους, θα μάθεις επίσης πώς να είστε ο εαυτός σας στις αιτήσεις για δουλειά και στις συνεντεύξεις. Έχεις ήδη πάει στο πανεπιστήμιο – κάτι που, παρεμπιπτόντως, είναι κάτι που δεν κατάφερα μέχρι να περάσω την ηλικία σας των 29 ετών. Αλλά, όπως είπα, η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου.
Έχεις θάρρος- το θάρρος να αποτύχεις είναι το ίδιο θάρρος που χρειαζόμαστε για να πετύχουμε και πάντα θα υπάρχουν αποτυχίες στην ερωτική και στην επαγγελματική μας ζωή. Αλλά μην τις σκέφτεσαι ως αποτυχίες, σκέψου τις ως ευκαιρίες μάθησης. Ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουμε να μιλάμε στον εαυτό μας κάνει μεγάλη διαφορά.
Άσε στον εαυτό σου χρόνο να σκεφτεί τι θα σε ενθουσιάσει εργασιακά. Να θυμάσαι ότι η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου. Ήρθε η ώρα να μπεις στη θέση του οδηγού της δικής σου ζωής, αναγνώρισε ότι ήδη έχεις αρχίσει να το κάνεις αυτό και συνέχισε!».
