Από το 2011 και έπειτα, κάθε χρόνο η 11η Οκτωβρίου είναι αφιερωμένη σε όλα τα κορίτσια διεθνώς. Οι διακρίσεις και η βία κατά των κοριτσιών σε παγκόσμιο επίπεδο, ώθησαν τον ΟΗΕ στο να την ανακηρύξει Διεθνή Ημέρα Κοριτσιού. Καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 19 Δεκεμβρίου 2011 και γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 2012.
Με αφορμή αυτή την ημέρα το Marie Claire μίλησε με μητέρες και κόρες, για το πώς μεγαλώνουν τα κορίτσια σήμερα, τα όνειρα και τους φόβους τους. Ακόμη αναλύουμε τις διαφορές που βίωναν οι μητέρες στην ηλικία που βρίσκονται οι κόρες τους σήμερα.
Η Δωροθέα Μερκούρη είναι μητέρα δύο κοριτσιών, της Γκάια και της Ηλέκτρας. Η μικρότερη κόρη της, Γκάια, μάλιστα, ακολουθεί τα βήματά της στον χώρο της τέχνης και του μόντελινγκ. Όπως φαίνεται, η αγαπημένη ηθοποιός έχει χτίσει μια πολύ όμορφη σχέση με τις κόρες της, η οποία βασίζεται στον σεβασμό, την ελευθερία και την αμέριστη αγάπη.
«Θεωρώ πως ήμουν παρούσα στη ζωή των παιδιών μου, και συναισθηματικά και φυσικά. Δεν ήμουν, όμως, αυστηρή. Δεν πιστεύω πως τα όρια μπαίνουν απαραίτητα με την αυστηρότητα. Μεγάλωσα διαφορετικά. Δεν είχα την υποστήριξη που έχουν και τα δύο μου παιδιά, πιστεύω, από εμένα. Την εποχή που μεγάλωσα εγώ δεν υπήρχε αυτή η γνώση για την ενθάρρυνση στο γυναικείο φύλο. Είχα δύο πολύ καλούς γονείς, που έπρατταν με βάση όσα γνώριζαν, αλλά δυσκολεύτηκα να βρω τον δρόμο μου μόνη μου. Ωστόσο, δεν υπήρξα αυστηρή με τις κόρες μου. Τα παιδιά μου, βέβαια, είναι τα καταλληλότερα για να μιλήσουν γι’ αυτό.
Όταν μεγάλωνα υπήρχε πάντα μια κριτική πίσω από ό,τι έκανα. Αυτή είναι η βασική διαφορά του τότε με το τώρα. Προσπαθώ να μην κρίνω τις κόρες μου και δεν θεωρώ ότι εγώ γνωρίζω καλύτερα από εκείνες. Είναι ενήλικες, οπότε θέλει μεγάλη προσοχή στο πώς θα είσαι απέναντι σε έναν νέο, ενήλικα άνθρωπο.
Αυτό για το οποίο έχω σίγουρα μεγάλη ανησυχία είναι το ότι δεν θα ζήσουν σε έναν καθαρό κόσμο, όπως τον έζησα εγώ. Αυτά τα παιδιά δεν θα έχουν πού να αναπνεύσουν! Ωστόσο, με αγχώνει πολύ περισσότερο το μέλλον των δικών τους παιδιών. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο συζητάμε πολύ συχνά. Όμως, έχω εμπιστοσύνη στον Θεό και στο σύμπαν. Πιστεύω πως αν ακολουθώ έναν καθαρό, πνευματικό δρόμο θα βρω τη λύση. Γενικά, δεν μου αρέσει να φοβάμαι και δεν θέλω να με κυβερνά αυτό το συναίσθημα. Ο φόβος ανήκει σε μια σκοτεινή διάσταση. Δεν ανήκει σε αυτό που θέλω να ανήκω εγώ.
Στα δικά μου χρόνια είχαμε την τηλεόραση και τα περιοδικά. Τώρα κρατάμε την ενημέρωση στα χέρια μας. Τότε ήμασταν συνέχεια μπροστά από μία οθόνη και τώρα είμαστε συνέχεια μπροστά από μία οθόνη. Το γεγονός ότι πλέον κάνουμε scrolling οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, σίγουρα επηρεάζει. Αλλά όταν κάθομαι με το κινητό στον καναπέ, στο φαγητό, στο λεωφορείο μού θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια που καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση και έκανα zapping. Πλέον, δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι, αλλά τι να το κάνω όταν είμαι διαρκώς μπροστά στο λαπ τοπ ή το κινητό; Οπότε δεν θα χαρακτηρίσω τα κινητά “καταστροφή” της νέας γενιάς. Ίσα ίσα αν τα χρησιμοποιεί ένα παιδί σωστά, ενημερώνεται πολύ πιο γρήγορα από ό,τι ενημερωνόμαστε εμείς. Καταστροφή είναι, κυρίως, τα πρότυπα που δημιουργούνται για τα κορίτσια και τις γυναίκες, η απόλυτη τελειότητα που προωθείται και ο ψεύτικος κόσμος των social media. Και η πορνογραφία, που με ταράζει πολύ.
Δεν ξέρω τι θα έκανα αν γινόμουν τώρα μητέρα… μάλλον θα απαγόρευα στον εαυτό μου να έχω στα χέρια μου κινητό, για να βοηθήσω και το μωρό μου. Αλλά δεν είμαι τέλεια μαμά, έχω κι εγώ φρικτή σχέση με το κινητό. Έχω επίγνωση ότι το χρειάζομαι για να αποφεύγω τα συναισθήματά μου πολλές φορές. Είναι ένα κομμάτι της τραγικότητας της εποχής μου.
Και τα νέα που διαβάζουν τώρα τα παιδιά πιστεύω ότι τα επηρεάζουν όπως εμάς. Ό,τι διάβαζα εγώ για τη Γάζα, γίνεται και σήμερα. Δεν θυμάμαι να μην έχω δει τέτοιες εικόνες στη ζωή μου. Σίγουρα, όμως, επηρεάζονται σε μεγαλύτερο βαθμό επειδή πληροφορούνται πολύ γρήγορα. Θεωρώ ορισμένοι άνθρωποι γινόμαστε αναίσθητοι ή υπερευαίσθητοι, εξαιτίας αυτού. Τα παιδιά, ίσως, δεν το βρίσκουν πια τόσο δραματικό. Καθημερινά βλέπουν δεκάδες φρικτά γεγονότα. Νομίζω, έχουν συνηθίσει ότι μεγαλώνουν σε έναν κόσμο με πολέμους, ρατσισμό, βία. Το ξέρουν. Αυτό τους κάνει πιο σκληρούς, θυμωμένους και να μην έχουν ώθηση διεξόδων προς το μέλλον. Τους κάνει νικελιστές. Επικρατεί ο μηδενισμός. Σκέφτονται, “αφού έτσι είναι, τι να κάνω εγώ;”.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι όταν ήμουν νεαρή μαμά, θα ήταν να είχα περισσότερη εμπιστοσύνη. Σε όλα γύρω μου. Έγινα μητέρα στα 25, οπότε δεν θα μπορούσα να ήξερα όσα ξέρω σήμερα. Όταν ήταν μικρά τα παιδιά μου ήμουν αρκετά φοβισμένη ως μητέρα. Ήμουν υπερπροστατευτική. Ήθελα να είμαι κοντά τους, ένιωθα πως έπρεπε να τα προστατεύω διαρκώς».
Η Γκάια, από την πλευρά της, με τη ζωντάνια και το φως των 20 χρόνων της, μιλά με πολλή αγάπη και ενθουσιασμό για τη μητέρα της, τον τρόπο που μεγάλωσε και την όμορφη σχέση που έχει με την ίδια και την αδερφή της – η οποία ανήκει στις γυναίκες πρότυπα που έχει.
«Η μητέρα μου μού έχει μεταδώσει το έντονο πάθος της για την οικογένεια και τις παραδόσεις μας. Ο τρόπος που συνδεόμαστε σαν οικογένεια μέσα από το φαγητό και την μαγειρική έχει πολύ ενδιαφέρον και έχει περάσει από όλες τις γενιές Μερκούρη. Έχω φτιάξει κουλουράκια με την προγιαγιά μου, lasagna με τον παππού μου και τώρα φτιάχνω ό,τι περίεργο σκεφτεί η μαμά να κάνουμε. Η κουζίνα, λοιπόν, δεν είναι απλώς ένα δωμάτιο στο σπίτι. Είναι ένας χώρος όπου πολλές διαφορετικές προσωπικότητες συνδέονται, τσακώνονται, μαγειρεύουν, μοιράζονται τα προβλήματά τους αλλά και τις σημαντικές στιγμές της ζωής τους και δείχνουν ότι αγαπούν η μία την άλλη, μέσω των γευμάτων που φτιάχνουν μαζί.
Σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά από όταν ήταν η μαμά μου 20 χρονών και σίγουρα με την εξέλιξη της τεχνολογίας αλλάζουν πάρα πολλά πράγματα ακόμη. Αλλά η βάση παραμένει ίδια και μου έχει περάσει πολλά από τον τρόπο ανατροφής της. Για παράδειγμα, δεν πήρα κινητό μέχρι να γίνω 14 ετών και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στο να ζήσω τα παιδικά μου χρόνια όπως θα έπρεπε, έξω από το σπίτι, μακριά από την οθόνη και μόνο να την ευχαριστήσω μπορώ γι’ αυτό.
Γενικά κάθε φορά που με ρωτούν αν φοβάμαι κάτι, δεν έχω μία συγκεκριμένη απάντηση επειδή, όντως, δεν έχω σκεφτεί ακόμα κάτι σε αυτόν τον κόσμο που να με φοβίζει. Υπάρχουν, ωστόσο, πολλά που με ιντριγκάρουν και με ενθουσιάζουν. Παρ’ όλαυτα, κάτι που με αγχώνει ελάχιστα είναι ότι μπορεί να μην πετύχω όλα αυτά που θέλω να πετύχω σε αυτή την ζωή ως Γκάια. Ταυτόχρονα όμως δεν αφήνω αυτή τη σκέψη να γίνει εμπόδιο σε αυτά που κάνω, επειδή πιστεύω πολύ στο “ό,τι είναι να γίνει θα γίνει”.
«Πιο μικρή θυμάμαι πως είχα τα κλασικά πρότυπα της γενιάς μου, όπως την Rihanna και την Beyoncé. Επειδή, αντικειμενικά, ως γυναίκες έχουν πετύχει πάρα πολλά. Αλλά στο τέλος της ημέρας πάντα τα πιο έντονα και σημαντικά πρότυπα που είχα στη ζωή μου ήταν οι γυναίκες της οικογένειας μου και πάνω από όλες, η αδερφή μου η Ηλέκτρα».
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο ή τους ανθρώπους μέσω της τέχνης. Και ο δικός μου διάμεσος είναι ο κινηματογράφος. Όσες φορές έβλεπα μια ταινία που με συγκινούσε ή μου έδειχνε τον πόνο των άλλων, με βοηθούσε να θεραπεύσω τον δικό μου και σκεφτόμουν: “πώς μπορεί μια γραπτή ιστορία να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτομαι και νιώθω;” Έτσι από μικρή κατάλαβα ότι αν θέλω να δείξω στους ανθρώπους πώς νιώθω, βλέπω και σκέφτομαι τον κόσμο θα το καταφέρω μέσα από την ταινία μου. Τώρα το αν θα αλλάξει το μέλλον μας με την ταινία μου δεν το ξέρω (γελάει)».
Διαβάστε ακόμα:
Η Έλση, που συμμετέχει σε θεατρικό εργαστήρι με ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, με τη μαμά της, Άννα
Η Χριστίνα είναι περήφανη για την έφηβη κόρη της, Κωνσταντίνα – «Βλέπω ήδη ένα ισορροπημένο κορίτσι»
H Μαρίλη Ευφραιμίδη και η έφηβη κόρη της, Τζουλιάνα, μας λένε να παλεύουμε για τους στόχους μας
