Με μία σφαίρα στον αριστερό ώμο και μια δεύτερη στο στέρνο, η οποία ήταν και η θανατηφόρα, στέρησε τη ζωή της 42χρονης μητέρας των δυο παιδιών του, ένας 38χρονος αστυνομικός στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Μια μητέρα 42 ετών, δυνατή και οικονομικά ανεξάρτητη που ξεκινούσε ξανά τη ζωή της μετά το διαζύγιο δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον πρώην σύζυγο της, λίγα λεπτά αφότου χαιρέτησε τα παιδιά της για το σχολείο, χθες το πρωί. Δύο παιδιά γύρισαν χθες από το σχολείο τους και έμαθαν ότι οι γονείς τους είναι νεκροί. Αργότερα θα πρέπει να διαχειριστούν, πως αυτό το αποφάσισε ο πατέρας τους.
Κάπως έτσι ακόμη μια γυναικοκτονία προστέθηκε χθες στη λίστα της δύσκολης ειδησεογραφίας, με τη διαφορά πως αυτό το γεγονός θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, αν το οικογενειακό περιβάλλον γι’ ακόμη μια φορά δεν έκλεινε τα μάτια και τα αυτιά κι έπαιρνε στα σοβαρά τις απειλές του 38χρονου ή αν δεν κρατούσαν στα χέρια τους όπλο ή δεν ήταν σε θέσεις ισχύος επικίνδυνοι (ό,τι αυτό συνεπάγεται) άνθρωποι. Σύμφωνα με οικογενειακό φίλο του δράστη, ο 38χρονος αστυνομικός είχε αποκαλύψει πως ήθελε να σκοτώσει την πρώην σύζυγό του επειδή, όπως έλεγε, δε μπορούσε να αντέξει τον χωρισμό τους. “Στον πατέρα του έλεγε “εγώ θα την σκοτώσω. Ακόμη ένα δηλωμένο προμελετημένο έγκλημα, στο οποίο δε δόθηκε η απαραίτητη προσοχή από τον περίγυρο.
Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, αν το θύμα δεν παροτρυνόταν από την οικογένεια να κάνει υπομονή για το… καλό των παιδιών του ή αν η αστυνομία έπαιρνε έγκαιρα μέτρα για να προστατέψει την κάθε καταγγέλλουσα που μπορεί να απευθυνθεί σ’ εκείνη δίχως να πρέπει να μεσολαβήσουν τ’ ασφαλιστικά μέτρα, τα οποία έχουν και κάποιο κόστος. Πληροφορίες σημερινής εκπομπής μάλιστα θέλουν τη 42χρονη να είχε στείλει εξώδικα στον πρώην σύζυγό της, με τα οποία του ζητούσε να σταματήσει να την ενοχλεί, καθώς φαίνεται ότι είχε γίνει πολύ πιεστικός για τα ξαναβρούν.
Αν μεγαλώναμε τ’ αγόρια μας σωστά, αφήνοντας στην άκρη τα στερεότυπα ανάμεσα στα δύο φύλα. Πότε επιτέλους θα αναθρέψουμε άνδρες που δεν θεωρούν τις γυναίκες τους ιδιοκτησία τους; Που μπορούν να δεχθούν έναν χωρισμό ή ένα “όχι” και να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς να σκοτώσουν την κοπέλα τους ή την σύζυγό τους; Πότε θα μάθουμε ότι η παθολογική ζήλια δεν είναι ποτέ αγάπη, αλλά ψυχική διαταραχή που μπορεί να γίνει επικίνδυνη;
Αν τελικά η ελληνική οικογένεια είναι ανίκανη να πατάξει τα στερεότυπα, από άρνηση ή από συνήθεια, μήπως πρέπει επιτέλους να το κάνει η εκπαίδευση; Πόσες γυναικοκτονίες ακόμη πρέπει να προσθέσουμε στις στατιστικές; Πόσα παιδιά θα πρέπει να μείνουν ορφανά και σακατεμένα;
