Το είχα βάλει στο μάτι εδώ και καιρό, καθώς βρίσκεται σε σημείο από όπου περνάω με το αυτοκίνητο στο δρόμο για το σπίτι μου, πίσω από το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Ήξερα ότι θα μου αρέσει από το βαθυπράσινο χρώμα στον τοίχο της πρόσοψης, το μωσαϊκό στο πάτωμα, τα πλακάκια στο μπαρ, τα κομψά σομόν σκαμπό, όπως πάντα πολύ ψηλά για την αφεντιά μου και, κυρίως, από το όνομά του: Felicità. Η λέξη για την ευτυχία στα ιταλικά λιώνει στο στόμα σαν ζαχαρωτό και φέρνει στο μυαλό εκείνο το ιταλικό τραγουδάκι του Al Bano και της Romina Ρομίνα Πάουερ από τις αρχές των 80s. Υπογραμμίζοντας αυτόν ακριβώς το συνειρμό οι ιδιοκτήτες του aperitivo & wine bar έχουν αφήσει σε ένα ράφι το εξώφυλλο του άλμπουμ που το περιέχει. Δεν χρειάστηκε να τους ρωτήσω αν τους ενέπνευσε για τη δημιουργία του bar τους, αρκεί να θυμηθώ ένα στιχάκι από το τραγούδι:
Felicità. È un bicchiere di vino, con un panino, la felicità…
Να όμως τι λένε η ίδιοι για το πως γεννήθηκε το Felicità. “Για μας ευτυχία είναι να ανοίγεις ένα bar με τους φίλους σου. Ή να μπαίνεις σε ένα και να τους βρίσκεις όλους εκεί. Το όνειρο γεννήθηκε το 2017 σε ένα ταξίδι στην Ιταλία. Εκεί ο Κωνσταντίνος (Μπόλας) και ο Αλέξανδρος (Καμπέρης) είχαν πρώτη φορά την ιδέα, όταν μαζί με φίλους βρέθηκαν να τραγουδούν ξανά και ξανά τον ύμνο του Al Bano και της Romina Power, διασχίζοντας λιβάδια στην Τοσκάνη και καταλήγοντας σε ημιυπόγεια aperitivo bar στα στενά της Φλωρεντίας και της Σιένα. Έκτοτε μεσολάβησαν πολλά, έξι χρόνια αργότερα όμως, με την προσθήκη του Γιώργου Μαθιουδάκη, το όνειρο έμελλε να πραγματοποιηθεί”.
Και κάπως έτσι τo δικό τους όνειρο έγινε ο δικός μου μικρός παράδεισος. Λίγο η προσωπική σχέση με την Ιταλία, λίγο η αγάπη στα χρώματα και τα υλικά, λίγο το ιδανικό σημείο-πέρασμα και σίγουρα οι λεβάντες έξω από το μαγαζί και τα καλοδεχούμενα ζωάκια, δεσποζόμενα και μη, το Felicità έχει όλα τα προσόντα για να γίνει αγαπημένο στέκι ανάμεσα στο σπίτι και στη δουλειά. Κι όλα αυτά πριν φτάσω ακόμη στο δια ταύτα: Τα aperitivo του Felicità, οκτώ διαφορετικά negroni (“They had me at Coffee negroni!”) και αρκετά spritz, που παίρνουν τα ονόματά τους από ταινίες του Φελίνι, όπως Amarcord και 81/2 (το δεύτερο θα κάνουν ακόμη και όσους δεν τρελλαίνονται για spritz να αλλαξοπιστήσουν), φέρνουν το Ρουφ λίγο πιο κοντά στην Cinecittà. Τη λίστα ετοίμασε ο έμπειρος bar manager, Μάριος Ηλιόπουλος (Six Dogs, Architects of Time κ.α), όπως και τα χειροποίητα σιρόπια και μαρμελάδες για τα aperitivo με ή χωρίς αλκοόλ και βέβαια τα κλασικά κοκτέιλ with a Felicità twist.
Στην κάβα του Felicità ξεκουράζονται όσο προλαβαίνουν και πολλά εκλεκτά κρασιά, σε μια λίστα που επιμελήθηκε η wine expert Μαρούλα Μαυρογιανοπούλου (Οινοχόος, NotAnExpert) με το βλέμμα στραμμένο κυρίως στην Ελλάδα, αλλά χωρίς να σνομπάρει και τους αμπελώνες του εξωτερικού. Δεν ξεχνώ την ετικέτα του MRS (Manousakis), ένα ευκολόπιοτο κόκκινο κρασί που παραδίδει με χιούμορ μαθήματα φεμινισμού. Εξάλλου, πολύ εύκολα εξαφανίζεται το περιεχόμενο των πιάτων σε αυτό το μαγαζί και αυτός που μάλλον θα έπρεπε να κατηγορήσει/επιβραβεύσει κανείς είναι ο Νίκος Ντιναπόγιας (Materia Prima, The Clumsies, Black Duck κ.α) που ετοιμάζει βενετσιάνικες μπρουσκέτες, τα λεγόμενα Cicchetti, κροκέτες πανσέτας, χειροποίητα νιόκι γλυκοπατάτας, πολπέτες gazpacho και άλλα πολλά και δελεαστικά. Τα πιάτα του στήθηκαν με βάση την εποχικότητα και τη no waste φιλοσοφία, ενώ ας μην πω λέξη για τα πλατό με διαλεχτά τυράκια (αχ, αυτό με το μαύρο σκόρδο) και σαλαμάκια, που είναι τόσο νόστιμα που θα έπρεπε να έχουν χαρακτηριστεί παράνομα.
Το Felicità οφείλει την ομορφιά των χώρων του σε δύο αρχιτεκτόνισσες, την Έφη Μαλανδράκη και τη Βαρβάρα Κουντζάκη [A.Sylo design shelter], που ανέδειξαν τμηματικά την λιθοδομή ενός παλιού φούρνου του 1950, με τα αποτυπώματα του χρόνου στις “γυμνές” του τοιχοποιίες. Με σεβασμό στη βιομηχανική περιοχή του Ρουφ, ένωσαν οπτικά με μια 8μετρη μπάρα τα δυο υφιστάμενα επίπεδα και έδωσαν σε έναν ψηλό φίκο πρωταγωνιστικό ρόλο και, με τη βοήθεια ενός κλασσικού πλακόστρωτου με μάρμαρα διαφορετικών χρωματισμών και σχημάτων, την αίσθηση μιας παλιάς αθηναϊκής αυλής, όπου μπορείς να πας για να συναντήσεις τους φίλους σου στο τέλος μιας μέρας, το απογευματάκι μετά τη δουλειά, λίγο πριν το σινεμά, στο ηλιοβασίλεμα. Αυτή είναι και η ώρα που θα σας έλεγα να το απολαύσετε, πριν το ηλιοβασίλεμα όταν το σκοτάδι ετοιμάζεται να κάνει την εμφάνισή του και όλα είναι πιθανά. Προσοχή όμως. Η νύχτα στο Felicità τελειώνει νωρίς και λίγο μετά τα μεσάνυχτα γινόμαστε όλοι ξανά Σταχτοπούτες και κολοκύθες και χάνουμε το κρυστάλλινο γοβάκι μας.
Ευτυχώς, το Felicità θα είναι εκεί και την επόμενη μέρα, από τις 5μιση, για να ξαναζήσουμε το παραμύθι από την αρχή.
Μεγάλου Βασιλείου 40, 11854, Ρουφ, instagram.com/felicita.athens
