Καθώς διανύω τα 38, αντιλαμβάνομαι πως η κοινωνία έχει άλλη εικόνα για το πως θα έπρεπε να είμαι. Ποτέ μου δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα το πως θα ήθελαν οι άλλοι να είμαι. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να αρέσει σε εμένα αυτό που είμαι. Να βοηθάω τους αδύναμους, να πολεμάω το άδικο, να αγαπάω τα ζώα και να αναδεικνύω θέματα που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Δεν έχω παιδιά. Και 38, και ανύπαντρη, και χωρίς παιδιά, και ζω στην Ελλάδα.
Οι περισσότεροι νομίζουν πως θα είμαι δυστυχισμένη ή τρελή, ή θα έχω κάποιο ελλάτωμα το οποίο δε μου επιτρέπει να κάνω οικογένεια. Όχι. Είμαι πολύ ευτυχισμένη,δεν είμαι τρελή και τα ελλατώματά μου είναι διαχειρίσιμα. Απλά, έχω κάνει μια επιλογή, να μην είμαι ακόμη σύζυγος και μαμά. Ορισμένοι δε που το μυαλό τους δε φτάνει να καταλάβουν την επιλογή μου με ρωτούν αγενέστατα και αδιάκριτα πράγματα που αφορούν στα προσωπικά μου μη μπορώντας να αφομοιώσουν καμια απάντησή μου και δείχνοντάς μου φωτογραφίες των παιδιών τους.
Είχα δει πρόσφατα μια ταινία το “Young Adult”, όπου η πρωταγωνίστρια Charlize Theron είναι στην ηλικία μου, ζει στη Μινεάπολις, είναι συγγραφέας, ανύπαντρη και χωρίς παιδιά. Κάποια στιγμή φτάνει στο email της η φωτογραφία του νεογέννητου παιδιού του εφηβικού της έρωτα, ενός τύπου που έμεινε εκεί στην επαρχία που γεννήθηκε και έκανε οικογένεια. Αποφασίζει λοιπόν να γυρίσει πίσω και να τον χωρίσει από την τωρινή σύζυγό του αφού νόμιζε πως έκανε λάθος σχετικά με το πεπρωμένο της. Η πλοκή της ταινίας αποδεικνύει πως τελικά δεν είχε κάνει κανένα λάθος φεύγοντας από τη γενέτειρά της: H αδερφή ενός συμμαθητή της, της λέει πως συχνά ονειρεύεται την ζωή που κάνει στη Μινεάπολις και πόσο θα ήθελε να είναι στη θέση της μακριά από αυτή την βαρετή καθημερινότητα με τα παντρεμένα ζευγάρια που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Εκεί που θέλω να καταλήξω και εγώ και η ταινία, είναι πως ευτυχία για τον κάθε άνθρωπο είναι κάτι διαφορετικό και δεν πρέπει ο ένας να προσπαθεί να μιμηθεί τον άλλον.
Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να καταρρίψω όσο το δυνατόν ένα ακόμη στερεότυπο για τη γυναίκα, ότι την ευτυχία της μπορεί να προσφέρει αποκλειστικά και μόνο ο γάμος και η μητρότητα. Πρόσφατα διάβασα ένα έξυπνο tweet: “Παιδιά έχεις; Όχι. Ναι αλλά τετραγώνισα τον κύκλο. Ναι μωρέ, αλλά παιδιά έχεις;” Ξέρετε, επειδή κάποιος κανόνας θέλει την πλειοψηφία στα 38 της να είναι γονέας ή και παντρεμένος, δε σημαίνει ότι εμείς που δεν είμαστε έχουμε κάποιο απροσπέλαστο πρόβλημα. Απλώς κάναμε μια διαφορετική επιλογή. Χρησιμοποιήσαμε ένα δικαίωμα μας. Η οικογένεια δεν είναι υποχρέωση. Είναι δικαίωμα. Αυτό επίσης δε σημαίνει ότι δε θα γίνουμε μητέρες ή σύζυγοι αργότερα. Το πόσο αργότερα αφορά εμάς. Και δεν υπάρχει λόγος να απασχολεί τον άλλο κόσμο. Επίσης μπορεί να μη γίνουμε και ποτέ και να μείνουμε για πάντα ανύπαντρες και άτεκνες. Δεν είναι θλιβερό. Και δε θα πρέπει να προκαλεί στους άλλους συναισθήματα οίκτου. Όπως σε εμάς δεν προκαλεί οίκτο η οικογενειακή τους ζωή.
Κάποτε, η ‘Παρθένος Βασίλισσα’ Ελισάβετ, κόρη του Βασιλιά Ερρίκου του 8ου και της Άννας Μπολέυν, είχε πει ότι είναι τα 3 πράγματα που μάχεται ο θρησκόληπτος βασιλιάς της Ισπανίας: Άτεκνη, άγαμη και νόθα. Κι όμως, κέρδισε τον πόλεμο απέναντί του συντρίβοντας τα στρατεύματά του και ενισχύοντας τη δύναμη του Στέμματος. Μέχρι στιγμής είμαι και τα τρία, και πολεμάω κάθε μέρα το κατεστημένο που έχει σήμερα το πρόσωπο του θρησκόληπτου βασιλιά της Ισπανίας και ευτυχώς το κερδίζω.
Αγαπώ πολύ τα παιδιά. Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη ευθύνη που μπορεί να αναλάβει κανείς είναι το να μεγαλώσει έναν άνθρωπο. Και όσο μεγαλώνω τη θεωρώ κι ακόμη μεγαλύτερη. Τρέμω στην ιδέα πως μπορείς να έχεις ένα παιδί και να μην μπορείς να του προσφέρεις τα πάντα. Μου αρέσουν επίσης και τα ζευγάρια, τα όμορφα, αγαπημένα, υγιή ζευγάρια. Αυτά που σπανίζουν, αλλά εντυπωσιάζουν. Απλά δεν έτυχε ακόμη να βρω έναν άνθρωπο που θα με εμπνεύσει και για τα δυο και μπορεί να μη βρω και ποτέ.
Είμαι μόνο κόρη και τίποτα παραπάνω στα 38μου. Δεν είμαι σύζυγος και δεν είμαι μητέρα. Είμαι ελεύθερη, κάνω ότι θέλω, δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν, ξοδεύω τα χρήματά μου όπου θέλω, η μόνη μου υποχρέωση είναι η δουλειά μου και κάθε μέρα ανησυχώ μόνο για την καριέρα μου και για κανέναν άλλο λόγο. Δεν κάνω δουλειές του σπιτιού. Ποτέ δεν έκανα. Δεν ξέρω να μαγειρεύω. Όταν έμεινα μόνη είχα την δυνατότητα να έχω οικιακή βοηθό για να διεκπεραιώνει τα απαραίτητα.
Το Σαββατοκύριακο πηγαίνω στο θέατρο, στον κινηματογράφο, σε εκδηλώσεις, σε εστιατόρια, κάνω ταξίδια, απολαμβάνω υπηρεσίες spa, βλέπω τους φίλους μου, διασκεδάζω, ανοίγω την πόρτα ότι ώρα θέλω και φεύγω και επιστρέφω ότι ώρα θέλω και η μόνη έννοια που έχω είναι πλέον για το σκύλο μου που μου θυμίζει πολύ γλυκά τι σημαίνει ευθύνη, αλλά όχι για τη γάτα μου που είναι περισσότερο ανεξάρτητη από εμένα. Πώς λέγεται αυτό; Λέγεται ελευθερία. Ξέρετε πόσο όμορφο είναι; Όσο και η οικογένεια. Aξίζει να τα σεβόμαστε και τα δυο. To να σέβεται η μία την επιλογή της άλλης, αυτό είναι τελικά που μας κρατά φεμινίστριες.
