Εδώ και μία ώρα απασχολώ τις συναδέλφους μου στο γραφείο με τις φωνές μου, κατεβάζω καντήλια, για την ακρίβεια, έξαλλη με όσα διαβάζω δεξιά και αριστερά στο (ελληνόφωνο και ελληνικό που ομιλεί την αγγλικήν) ίντερνετ για τις γυναίκες που τόλμησαν να φορέσουν σέξι φορέματα το βράδυ της Κυριακής στις Χρυσές Σφαίρες.
Το ρεζουμέ των σχολίων που μου ανεβάζουν την πίεση είναι ότι δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι για σεξουαλική παρενόχληση χωρίς να είσαι κατάλληλα ντυμένος, κατά προτίμηση ντυμένος ως παπαδάκι, μοναχή λίγο πριν από την ορκωμοσία, Ρόμποκοπ, τεθλιμμένη χήρα, Τασσώ Καββαδία σε ταινία που έπαιζε την κακιά αδερφή, γριά κοντέσσα Βαλέραινα, συμπληρώστε κατά βούληση.
Έχω θυμώσει τόσο πολύ που στον επόμενο τόνο παίρνω ταξί (μη στουκάρω πουθενά το Micra μου από τα νεύρα) και πάω να χαστουκίσω αυτούς που τα γράφουν ως άλλη Ελένη Λουκά.
Αναρωτιέμαι αν όσοι γράφουν αυτές τις βλακείες περί ακατάλληλης εμφάνισης για να διαμαρτυρηθεί κανείς για τη σεξουαλική κακοποίηση, είναι οι ίδιοι που θεωρούν πως μία σέξι ντυμένη γυναίκα φυσικά και κινδυνεύει να βιαστεί ή ενδεχομένως το προκαλεί κιόλας. Οι γυναίκες της βιομηχανίας του θεάματος που διάλεξαν να φορέσουν μαύρα για να συμπαρασταθούν στις συναδέλφους τους, αλλά και όλες τις γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά και όχι μόνο στο χώρο εργασίας τους, δεν είπαν ποτέ πως θα ντυθούν πένθιμα ή σεμνά για δώσουν έμφαση στο σκοπό τους. Πως θα μπορούσαν άλλωστε; Γιατί οι γυναίκες να πρέπει πάντα να υπακούουν σε κανόνες, σε ετικέτες, σε προκαθορισμένες νόρμες, σε «πρέπει» και σε «είθισται»;
Γιατί προκαλούν τα μαύρα μάτια, τα κόκκινα χείλη, τα διχτυωτά καλσόν, τα γυμνά πόδια, τα αβυσσαλέα ντεκολτέ; Γιατί το ύφασμα που τσιτώνει πάνω από το στήθος ή τους κώλους μας πρέπει να μεταφράζεται ως κόκκινο πανί για τον κάθε επίδοξο μαινόμενο ταύρο;
Κανείς δεν θα μου πει, κανείς δεν θα πει σε καμία γυναίκα, είτε αυτή είναι η Κέιτ Χάντσον και η Κάθριν Ζήτα Τζόουνς, που τις βλέπει όλος ο πλανήτης σε απονομή που κάνει θέμα την κακοποίηση των γυναικών, είτε η Ανθή η κομμώτρια από τη Νίκαια, που βγάζει βόλτα το σκυλί της, τι θα φορέσει.
Θα φοράμε ό,τι θέλουμε, όποτε θέλουμε και όπου θέλουμε. Θα φοράμε ταγιέρ ενώ μαγειρεύουμε και ζαρτιέρες στη δουλειά. Τακούνια ενώ οδηγούμε και αθλητικά στο Μέγαρο και μποτίνια στη Λυρική και δεκάποντα τακούνια στο σουπερμάρκετ. Θα φοράμε ντεκολτέ και μίνι και λεοπάρ και κολλητές φούστες με σκισίματα και διάφανα φορέματα, όχι γιατί θέλουμε να μας βιάσουν ή «να πουλήσουμε σάρκα», αλλά γιατί από σάρκα είμαστε φτιαγμένοι και, έκπληξη, σε όλους αρέσει ένα ωραίο σώμα, το οποίο, παρεμπιπτόντως δεν είναι φτιαγμένο μόνο για σεξ.
Με αυτά τα αναχρονιστικά που βλέπω να γράφονται, οι σέξι μαυροντυμένες γυναίκες της Κυριακής γίνονται ξαφνικά και άθελά τους οι πασιονάριες μιας απελευθέρωσης που δεν φανταζόμουν ότι θα χρειαζόμασταν το 2018.
Και σε πείσμα όποιου γράφει για «την αθεράπευτη ανάγκη» των γυναικών «να ξεχωρίζουν προτάσσοντας το σεξαπίλ τους» και του χειριστή (αχ, ας μην είναι γένους θηλυκού) του instagram γυναικείου περιοδικού που γράφει «you don’t usually protest with your nipples showing unless is for #freethenipple», το βάθος του ντεκολτέ που φοράει ή δείχνει μια γυναίκα θα είναι πάντα προσωπική της επιλογή.
