Μπορεί να είμαστε προικισμένες από τα γονίδιά μας. Μπορεί να ασκούμαστε συστηματικά, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, και να έχουμε επιστρατεύσει όλες τις θεραπείες νεότητας που υπάρχουν για το πρόσωπο και το σώμα. Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, συνήθως υπάρχει ένα σημείο που προδίδει την ηλικία μας: Είναι ο λαιμός μας.
Όπως γράφει σχετικά και η συγγραφέας Shannon Bradley-Colleary: «Καθώς πλησιάζουμε τα πενήντα, όλες έχουμε κάποιο σημείο του σώματός μας που θυμίζει τη γιαγιά μας (κι αυτό αφορά και εσάς, άντρες). Το δικό μου είναι ο λαιμός μου. Στα 48 μου χρόνια, τα πόδια μου είναι πιο δυνατά και σφιχτά από ποτέ, χάρη σε μαθήματα μπαλέτου που κάνω δύο φορές την εβδομάδα. Όταν νιώθω ιδιαίτερα “κακιά”, ζητάω από έναν άντρα να μου ρίξει γροθιά στο στομάχι χωρίς να διστάσει γιατί κάτω από μια παραπλανητική στρώση λίπους, είναι σιδερένιο. Προσοχή: μπορεί να σπάσετε το χέρι σας.
»Αλλά ο λαιμός μου είναι πέρα από τον έλεγχό μου, όπως συμβαίνει με μια γυναίκα ενώ μεγαλώνει. Το δέρμα στην περιοχή είναι μιας 48χρονης που μεγάλωσε στην Καλιφόρνια χωρίς αντιηλιακό. Είναι μαλακό, χαλαρό και διπλώνει κάτω από την πίεση του χρόνου.
»Το πρόσεξα για πρώτη φορά όταν ήμουν 36 ετών, τυχαία στον καθρέφτη, ενώ έκανα γιόγκα. Εκείνη τη στιγμή, μπροστά στα μάτια μου έγινα η γιαγιά μου. Που, πολλά χρόνια μετά την ακμή της, ζάρωνε και μάζευε διαρκώς.
»Δεν με πείραξε τόσο πολύ το γεγονός ότι ο λαιμός μου μού φάνηκε ξαφνικά μη ελκυστικός, αλλά κυρίως το ότι συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι όπως και όλοι, μεγαλώνω συνεχώς, μέχρι που θα σταματήσω να μεγαλώνω πια.
«Δεν με πείραξε τόσο πολύ το γεγονός ότι ο λαιμός μου μού φάνηκε ξαφνικά μη ελκυστικός, αλλά κυρίως το ότι συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι όπως και όλοι, μεγαλώνω συνεχώς, μέχρι που θα σταματήσω να μεγαλώνω πια».
»Δεν είμαι πια νέα, αλλά αγωνίζομαι ενάντια στο πέρασμα του χρόνου με την ορμή των “Τριακοσίων” του Λεωνίδα.
»Είμαι αποφασισμένη να οδηγώ, να διαβάζω, να γελάω, να πίνω κρασί, να ταξιδεύω, να ακούω, να μαθαίνω και να αγαπώ μέχρι τη στιγμή που το σώμα μου θα κατεβάσει ρολά.
»Κι αυτό με κάνει αναπάντεχα ευαίσθητη στο θέμα του λαιμού μου.
»Μου υπενθυμίζει ότι ο χρόνος περνάει και πως είμαι τυχερή που είμαι ζωντανή.
»Είμαι τυχερή που περπατώ σε αυτό τον πλανήτη όπως τόσοι άλλοι πριν και μετά από εμένα. Μου θυμίζει την ευαλωτότητά μου και την ευαλωτότητα όλων των ανθρώπων.
»Αυτό φίλοι μου, είναι το Ζεν του Γηράσκοντα Λαιμού. Η τέχνη του να μεγαλώνεις με χάρη».
