Ο Alexey Furman, φωτορεπόρτερ, παραγωγός ντοκιμαντέρ και game designer, πέρασε μέσα σε λίγες ημέρες από βασική στρατιωτική εκπαίδευση και εκπαίδευση σε πρώτες βοήθειες προτού ριχτεί στην καταγραφή όσων συμβαίνουν τώρα στη χώρα του. «Είδα με τα ίδια μου τα μάτια εκατοντάδες ανθρώπους να προσφέρουν προμήθειες σε όλους όσοι έγιναν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα και κατέφταναν στο Κίεβο από τα πιο επικίνδυνα μέρη της Ουκρανίας», γράφει στο λογαριασμό του στο Instagram. Ήταν ένας από τους φωτογράφους που παρουσιάστηκαν στο αφιέρωμα στην Ουκρανία στο Marie Claire Απριλίου 2022.
Σε πρόσφατη ανάρτησή του αφηγείται την ιστορία πίσω από μια ζοφερή φωτογραφία του από τον πόλεμο, με έναν ξύλινο τάφο σε πρώτο πλάνο και ένα βομβαρδισμένο κτίριο στο βάθος. Όπως εξηγεί στη λεζάντα:
«Αυτή η ανάρτηση είναι διαφορετική από τις άλλες. Θα χρησιμοποιήσω φωτογραφίες μου και κάποιο επιπλέον υλικό που βρήκα.
»Μία μέρα αφού δημοσίευσα την πρώτη φωτογραφία στο Getty, μια γυναίκα ονόματι Hanna που δεν είχα συναντήσει ποτέ επικοινώνησε μαζί μου μέσω Viber. Με ρώτησε: “Εσείς τραβήξατε αυτή τη φωτογραφία στο Hostomel [μια πόλη βορειοδυτικά του Κιέβου] χτες;”. Όταν της απάντησα θετικά, πρόσθεσε: “Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω προσωπικά για την εικόνα. Αυτός είναι ο τάφος της μητέρας μου”.
»Πλέον, περιστασιακά ανταλλάσσουμε μηνύματα με τη Hanna. Της είπα ότι θα ήθελα να γράψω κάτι για τη μητέρα της και της ζήτησα να μου πει κάποια επιπλέον πράγματα για εκείνη.
»”Η μαμά μου, Halyna Ponomareva, ήταν δικηγόρος. Γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1945, όταν τελείωσε ο πόλεμος, και πέθανε στις 16 Μαρτίου του 2022, όταν ο πόλεμος άρχισε ξανά. Ήταν Ρωσίδα, γεννημένη στο χωριό Malakhovo, της επαρχίας Tyumen. Παντρεύτηκε τον πατέρα μου στο Λένινγκραντ το 1973.
«Η μαμά μου, Halyna Ponomareva, ήταν δικηγόρος. Γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1945, όταν τελείωσε ο πόλεμος, και πέθανε στις 16 Μαρτίου του 2022, όταν ο πόλεμος άρχισε ξανά».
»Πήγαν να υπηρετήσουν στην πόλη Λεγκνίτσα, στην Πολωνία, όπου γεννήθηκα το 1978. Όταν ήμουν έξι ετών, ήρθαμε όλοι μαζί στο Hostomel. Έζησα όλη τη ζωή μου εκεί… μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 2022.
»Η μαμά εργαζόταν ως δικηγόρος στο σωφρονιστικό ίδρυμα στην Bucha. Αγαπούσε την Ουκρανία, και ήταν μια τρυφερή μητέρα και γιαγιά προς τα παιδιά μας.
»Όταν συνέβησαν όλα, αρνήθηκε να φύγει. Κανένας, τότε, δεν καταλάβαινε το μέγεθος του τρόμου που μας περίμενε… Να ξέραμε, μόνο… Οι μάχες για το αεροδρόμιο κράτησαν τρεις μέρες μέχρι που βομβάρδισαν τον αεροδιάδρομο. Και μετά οι Ρώσοι εγκαταστάθηκαν για τα καλά στην πόλη.
»Μέχρι τις 27 Φεβρουαρίου, είχαμε επικοινωνία με τη μητέρα μου. Εκείνη τη μέρα, το πρωί, οι πολεμιστές του Καντίροφ [ο Τσετσένος ηγέτης] τη βρήκαν. Μάζεψαν όλους όσοι είχαν απομείνει στα διαμερίσματά τους, τους πήραν τα κινητά και τους έκλεισαν στα υπόγεια.
«Μέχρι τις 27 Φεβρουαρίου, είχαμε επικοινωνία με τη μητέρα μου. Εκείνη τη μέρα, το πρωί, οι πολεμιστές του Καντίροφ [ο Τσετσένος ηγέτης] τη βρήκαν. Μάζεψαν όλους όσοι είχαν απομείνει στα διαμερίσματά τους, τους πήραν τα κινητά και τους έκλεισαν στα υπόγεια»
»Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τους σώσουμε, αλλά η πόλη ήταν υπό την κατοχή του στρατού του Καντίροφ και μετά των Ρώσων. Στις 17 Μαρτίου έβγαλαν κάποιους από το υπόγειο και τους μετέφεραν στη Λευκορωσία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η μητέρα μου πέθανε στις 16 Μαρτίου και θάφτηκε πίσω από την πολυκατοικία μας.
»Απολάμβανε να μαζεύει μανιτάρια, αγαπούσε την οικογένειά μας. Η γιαγιά μας ήταν γεμάτη χαρά. Έτσι θα την κρατήσουμε στην καρδιά μας”.
»Πίσω από κάθε σταυρό, υπήρξε μια ανθρώπινη ζωή. Αγάπες, αναμνήσεις, όνειρα και υπέροχες αναμνήσεις που επρόκειτο να βιωθούν αλλά δεν βιώθηκαν ποτέ».
Δείτε την ανάρτηση:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
