Πρώτη δημοσίευση 4/5/2021
Χαρισματική, αποφασιστική κι έξυπνη, είναι οι τρεις πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό για την 23χρονη Χριστίνα Καπάτου, από τη στιγμή που τελειώσαμε τη συνομιλία μας. Πρόκειται για τη μία κόρη της σεφ Ξένιας Μπουζαρανίδου, που έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από πρώην πρέσβη της Βενεζουέλας και τη συνάντησα την ημέρα της συνέντευξης με τη μητέρα της.
Την προσοχή μου τράβηξε ο υπέροχος έξι μηνών γιος της και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να συζητάμε για τη δική της – μέχρι τώρα- συναρπαστική ζωή. Στο Λύκειο, υπήρξε μέλος της εθνικής αποστολής για την 74η Διεθνή Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νέων και συμμετείχε σε παγκόσμια πρωταθλήματα Debate (Δημόσιας συζήτησης) κατακτώντας τo 2013 – σε αυτό της Τυφλίδας – την πρώτη θέση, επιβεβαιώνοντας την ικανότητά της στο δημόσιο διάλογο και στη ρητορική αντιπαράθεση. Aξίζει να σημειωθεί ότι και η αδερφή της είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Debate. Στα πρωταθλήματα η Χριστίνα, συμμετείχε έχοντας βασική θεματολογία τα Γυναικεία Δικαιώματα, την ισότητα των δύο φύλων αλλά και τη νομιμοποίηση της πορνείας. Μεγάλες της αγάπες υπήρξαν το ποδόσφαιρο, το πιάνο και η κιθάρα.
Ξεκινήσαμε τη συζήτησή μας, από την απόφαση να γίνει μητέρα πριν από τα 23 της χρόνια. “Η αλήθεια είναι, ότι ναι το συναντάς όλο και πιο σπάνια. Η δική μου ιστορία ξεκινά από το 2016, που ήμουν σχεδόν 19 ετών και που διαγνώστηκα για πρώτη φορά με νεοπλασία, που είναι ένα στάδιο πριν από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Το έμαθα τυχαία μετά από κάποιες αιματολογικές εξετάσεις που είχαν διαφορετικές τιμές. Εξαιτίας της νεαρής μου ηλικίας, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι θα ήταν κάτι τόσο σοβαρό. Όταν καταφέραμε κι εντοπίσαμε για τι επρόκειτο, έκανα το πρώτο μου χειρουργείο.
Στη συνέχεια παρακολουθούσα τους καρκινικούς δείκτες κι ενώ γι’ αρκετό καιρό δεν υπήρξε επανεμφάνιση, στους 14 μήνες εμφανίστηκε ακόμη πιο επιθετικά από πριν. Βρισκόμουν στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου της Χίου, στο τμήμα ναυτιλίας κι επιχειρηματικών σπουδών κι ο γιατρός μου αμέσως μου ζήτησε να φύγω και να έρθω στην Αθήνα, καθώς εκεί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Επέστρεψα λοιπόν εδώ στην Αθήνα για να βρίσκομαι κοντά στο νοσοκομείο που με παρακολουθούσαν στενά. Ουσιαστικά άφηνα τις σπουδές μου δίχως να ξέρω το θα γίνει. Μου ήταν δύσκολο, γιατί εκεί εργαζόμουν, είχα μπει γενικά σ’ ένα ρυθμό ζωής. Tρεις μήνες μετά αφότου επέστρεψα στην Αθήνα, μου είπαν ότι έπρεπε να ξαναχειρουργηθώ.
Οι δυο πιο δύσκολες αποφάσεις που έχω πάρει στη ζωή μου, είναι και πολύ αντιφατικές μεταξύ τους. Πριν από το δεύτερο χειρουργείο μου, μίλησα με τρεις γιατρούς και όλοι μου έλεγαν το ίδιο: “Κάνεις το χειρουργείο και ξεχνάς το να κάνεις παιδιά…” Εκεί για να πώ την αλήθεια μου, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Γιατί αφενός πάντα ήξερα, ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να γίνω μητέρα, όπως το σκέφτεται κάθε κοπέλα στα 19 – 20 ή σαν έφηβη και αφετέρου γιατί θα έπρεπε να πάρω μια απόφαση που θα μ’ επηρέαζε για όλη μου τη ζωή, αλλά όχι για εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση για κάτι που ίσως ήθελα δέκα χρόνια μετά… Οι κοντινοί μου άνθρωποι, με συμβούλευαν στο να μην προχωρήσω, ελπίζοντας – κυρίως λόγω ηλικίας – ότι κάτι θ΄άλλαζε και θα γινόμουν καλά. Εγώ πήγα κόντρα στο ρεύμα και είπα πως θα το κάνω. Πέρασα τρεις δύσκολους μήνες, γιατί το “ζύγιζα” πολύ. Αρκετοί μου έλεγαν, εντάξει θα βρεις κάποιον άντρα να σ’ αγαπάει με αυτά τα δεδομένα… Και όσο και να λέμε ότι δεν τα σκεφτόμαστε αυτά, σίγουρα περνάνε όλα τα σενάρια από το μυαλό σου. Στη συνέχεια σκεφτόμουν τη διαδικασία υιοθεσίας… Γενικά είχα μπει σε μια δύσκολη διαδικασία και ήμουν μόλις 21. Τελικά προχώρησα στο δεύτερο χειρουργείο και περίπου 11 μήνες μετά είναι Οκτώβρης και γίνεται διάγνωση με ακόμη πιο επιθετικό στάδιο, συγκεκριμένα βρισκόμουν στο στάδιο 3. Ήμουν συντετριμμένη, γιατί όταν συμβαίνει αυτό σε τέτοια ηλικία που το σώμα είναι πολύ καλύτερα από τα 70 σου π.χ χρόνια, τι να περιμένεις; Είναι Ιανουάριος, μετά τις επαναληπτικές μου εξετάσεις και βρίσκομαι στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας, ώστε να μιλήσω με τον γιατρό μου. Του λέω λοιπόν ότι θέλω να τ’ αφαιρέσω όλα, με την ελπίδα ότι δεν θα βγει κάπου αλλού. Εκεί συνηδειτοποίησα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο και για τον γονιό. Θυμάμαι τη μητέρα μου να είναι βράχος μπροστά μου, αλλά την είχα πετύχει σε στιγμές που δεν γνώριζε ότι είμαι εκεί, να λυγίζει. Τώρα που είμαι μητέρα, ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο ν’ αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο.
Σ’ εκείνο λοιπόν το ραντεβού με το γιατρό – κι ενώ δεν υπήρχε η περίπτωση και η δυνατότητα εγκυμοσύνης – ήμουν ήδη έγκυος! Χωρίς να το γνωρίζω… Κι ενώ λοιπόν, λέω στο γιατρό μου ότι θέλω να τ’ αφαιρέσουμε όλα κι ότι είμαι αποφασισμένη, μου πρότεινε να περιμένω δύο εβδομάδες ώστε να το σκεφτώ καλύτερα. Θα ήταν κάτι μόνιμο κι επειδή είχαμε συζητήσει και κάποια άλλα σενάρια όπως το να καταψύξω ωάρια κλπ., ήθελε να είμαι σίγουρη. Εγώ ήμουν πολύ εκνευρισμένη και κουρασμένη από την κατάσταση, είχα ζητήσει από τη μητέρα μου να μην είναι καν παρούσα στο ραντεβού για να μη με κάνει να σκεφτώ συναισθηματικά και είχα πάρει τις αποφάσεις μου.
Το ραντεβού με το γιατρό είχε γίνει Πέμπτη και τέσσερις μέρες μετά , διαπιστώνω πως είχα δυο ημέρες καθυστέρηση. Το συζητάω με την αδερφή μου, με παροτρύνει για τεστ και της λέω αποκλείεται να είμαι έγκυος, μου το είχαν αποκλείσει τόσοι γιατροί. Εγώ πίστευα πως η καθυστέρηση ήταν από το άγχος εκείνης της εβδομάδας. Τελικά κάνω τεστ και βγαίνει θετικό. Στα 20 δευτερόλεπτα μάλιστα το έδειξε… Δεν το πίστευα. Κάνω δεύτερο και τρίτο τεστ πάλι θετικά. Βγαίνω στο σαλόνι, με ρωτάει η μητέρα μου αν έκανα το τεστ, της το ακουμπάω στο τραπέζι και της λέω: θα γίνεις γιαγιά!
Στην αρχή και μέχρι να το συνηδειτοποιήσει δεν πολυμιλούσε. Μου έλεγε να περιμένω να κάνω και τις αιματολογικές εξετάσεις, για να είμαστε σίγουρες κι έτσι έγινε. Μόλις το επιβεβαίωσα πήρα τον γιατρό μου τηλέφωνο. Τον ρωτάω “κάθεστε;” “Κάθομαι”, μου λέει. “Είμαι έγκυος!” ΠΑΥΣΗ. Μου λέει, θα σου μιλήσω ειλικρινά. Δεν ξέρω πώς και τι έγινε, κι εμείς οι γιατροί μπορούμε να εξηγήσουμε μέχρι ένα σημείο μερικές φορές. Θα σου πω όμως ότι είναι θεόσταλτο κι ότι ενδεχομένως να είναι και η μόνη σου ευκαιρία εφόσον ήρθαν έτσι τα πράγματα. Αυτά τα δυο χρόνια εκτός από τον καρκίνο, είχαν παρουσιαστεί κι άλλα προβλήματα υγείας, όπως διαβήτης, είχα νοσηλευτεί αρκετές φορές…
Ο ογκολόγος μου μ’ έστειλε σ’ έναν ειδικό μαιευτήρα που ειδικεύεται σε δύσκολες εγκυμοσύνες όπως ήταν η δική μου. Τον συναντώ, του εξηγώ, κάνουμε κι έναν υπέρηχο και μου λέει πως είναι πολύ δύσκολο να αολοκληρωθεί η εγκυμοσύνη. Ωστόσο μου είπε να το προσπαθήσω. Με ανέλαβαν, όντως στο δεύτερο μήνα είχα μία αιμορραγία, ξεκινάω κάποιες αγωγές και μου έλεγαν να είμαι προετοιμασμένη να γεννήσω από τον έκτο μήνα και δίχως να είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω. Φτάνω στον πέμπτο μήνα, κάνω μια μεγάλη εξέταση που γίνεται τότε, με βλέπει ο γιατρός και μου λέει, αν μου συνέβαινε λίγα χρόνια μετά δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξει το σώμα μου. “Και τώρα δύσκολα… Φτάσε στον έκτο”, λέει ο γιατρός. Φτάνω, μου λένε στον έβδομο… Μην τα πολυλογώ έκλεισα 10 μήνες! Γέννησα στο δέκατο, μάλιστα πήγα και μου προκάλεσαν τον τοκετό. Ο γιατρός μου εντυπωσιασμένος… Είμαι η δεύτερη γυναίκα στην Ελλάδα που γέννησε με ανεπάρκεια τραχήλου και μήτρας, που είναι αποτέλεσμα των χειρουργείων εξαιτίας του καρκίνου. Συνήθως οι γυναίκες που εμφανίζουν καρκίνο στη μήτρα, έχουν γεννήσει γιατί είναι μεγαλύτερες σε ηλικία. Ο ογκολόγος μου δεν είχε παρόμοια περίπτωση σε ηλικία σαν τη δική μου. Με τρίτη δηλαδή επανεμφάνιση και στο στάδιο που βρισκόμουν.
Αφού γέννησα λοιπόν, σαράντα μέρες μετά, κάνω την εξέτασή μου και δεν έχω τίποτα! Την έχω ακόμη κι εχω πει θα τη βάλω στον τοίχο μου. Εντάξει υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση για το πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, που είναι σχετική με το έμβρυο που στέλνει βλαστοκύτταρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, στα όργανα που έχουν καταστραφεί.
Ο πατέρας του παιδιού, είχε ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι δεν θα συμμετείχε σε όλο αυτό και ότι δεν ήθελε να έχει καμία σχέση. Oύτε το αναγνώρισε και δεν ήθελα κι εγώ. Σίγουρα υπήρξε μια δυσκολία, γιατί παρόλο που βρισκόμαστε στο 2021, η κλασική ερώτηση που δέχομαι, είναι αν είμαι παντρεμένη. Κανένας δε με ρωτάει, π.χ γιατί αποφάσισες να κάνεις ένα παιδί στα 23 σου. Διαδικαστικά για την ώρα δεν έχω προβλήματα, ίσως αργότερα σε διαβατήριο, τατυτότητα, στρατό… Αλλά και στο μαιευτήριο, υπήρχαν κάποια θέματα. Ας πούμε είχα πάει να δηλώσω κάτι μόνη μου κι επειδή μόλις είχα γεννήσει είχα προτεραιότητα. Και μου λέει ο υπάλληλος, σύζυγο δεν έχεις να έρθει να το δηλώσει; Και σκέφτομαι “δεν υπάρχει περίπτωση να με ρωτάει κάποιος κάτι τέτοιο”. Εκνευρίστηκα… Σίγουρα έχουν μείνει κάποια στερεότυπα στην Ελλάδα αλλά έχουμε εκσυγχρονιστεί σε άλλα.”
Στο άκουσμα πως ο πρώην σύντροφός της θα είναι απών από τον τοκετό και από την ανατροφή του παιδιού τους, αναρωτήθηκε γιατί.“Αυτό που βλέπω εγώ στη γενιά των 30 κυρίως, είναι ότι δεν θέλουν ν’ αναλαμβάνουν τόσο μεγάλη ευθύνη. Δεν ξέρω αν είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, γιατί τα πράγματα είναι ασταθή κλπ. Είναι πολύ δύσκολο να θέλουν ν’ αναλάβουν κάτι τέτοιο. Στην αρρώστια μου είχε σταθεί, ήταν εκεί, στο θέμα του παιδιού, ήταν απών από την αρχή. Η σχέση τελείωσε από τη στιγμή που το έμαθα. Μέχρι να το συνηδειτοποιήσω, έπρεπε ν’ αποφασίσω. Κι ενώ δεν ήταν σίγουρο ότι θα τα καταφέρναμε να γεννηθεί ο γιος μου, εγώ ήθελα να ξέρω ότι το προσπάθησα. Κι ενώ δεν είμαι κατά των αμβλώσεων ή του να μη θέλει κάποια παιδί, δεν μπορούσα να το κάνω. Τα προγνωστικά ήταν πολύ κατά στο να τα καταφέρουμε. Όταν εφτασα στον έκτο και στη συνέχεια ως το τέλος, δεν το πίστευε κανείς. Για μένα έχει μεγάλη σημασία το να προσπαθείς. Κι αυτό που μου έχει μείνει μετά απ’ όσα πέρασα, είναι ότι είμαστε όλοι πολύ πιο δυνατοί απ΄όσο πιστεύουμε. Απλά, αν δε φτάσεις να χρειαστείς αυτή τη δύναμη, δεν το καταλαβαίνεις έυκολα. Κι εννοείται ότι έχει αλλάξει πάρα πολύ κι έχει δυσκολέψει η ζωή μου, από τότε που έγινα μητέρα, αλλά δεν θα το άλλαζα.”
Οι εξετάσεις της παραμένουν πεντακάθαρες και όπως λέει σε αυτό βοήθησε και ο φυσιολογικός τοκετός. “Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, ήταν δύσκολος βέβαια αλλά τα πήγαμε μια χαρά. Λόγω ορμονών βοήθησε η γέννηση του παιδιού σε όλο αυτό αλλά και ο φυσιολογικός τοκετός, επειδή το μωρό περνάει μέσα από τον τράχηλο, γίνεται πιο εξωτερικός και βλέπει ο γιατρός καλύτερα τι γίνεται. Όταν σαράντισε το μωρό κι έκανα εξετάσεις, δεν είχα τίποτα. Κυριολεκτικά τίποτα. Κι έξι μήνες μετά που έχουν περάσει, είμαι καλά. Πέντε χρόνια είχα να πάρω στα χέρια μου κθαρές εξετάσεις. Την πρώτη φορά που βγήκαν τα καλά αποτελέσματα, ήμουν βράδυ στο σπίτι κι όταν το έμαθα ξέσπασα σε κλάματα. Δεν το πίστευα.
Όταν γέννησα, το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν ευγνωμοσύνη. Ότι τα κατάφερα. Τα καταφέραμε. Μαζί, μετά από εννιά μήνες, γιατί υπήρξαν πολλές στιγμές στην εγκυμοσύνη που φοβήθηκα. Πρώτη λοιπόν ήρθε η ανακούφιση και μετά ξεκίνησαν όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα. Τα επόμενα χρόνια θα τα περάσουμε μαζί, μεγαλώνοντας παρέα. Όταν θα είμαι 40 θα είναι ενήλικας. Παίζει ρόλο το γεγονός ότι είμαι με άλλες δυο “μαμάδες” εδώ, τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου και με βοηθάνε αρκετά. Ο μικρός είναι αρκετά καλός και παίζει το ρόλο του. Ελπίζω όταν μεγαλώσει να είναι περήφανος για μένα. Γενικά νομίζω είναι τυχερό παιδί. Όταν γεννήθηκε με βοήθησαν πολύ, πολλές γυναίκες.”
Στις γυναίκες που έχουν θέματα υγείας, αν τους τύχαινε μια εγκυμοσύνη θα τις παρότρυνε να μη φοβηθούν. “Σίγουρα η ιδέα φαίνεται πολύ τρομακτική, αλλά έτσι είναι και για μια γυναίκα που δεν θα είχε θέματα υγείας. Τα άγχη είναι ίδια. Θα τους έλεγα να μη φοβηθούν και να το δοκιμάσουν.”
Παρά τις δυσκολίες και την απρόοπτη εγκυμοσύνη, η Χριστίνα κατάφερε να πάρει και το πτυχίο της από το τμήμα Ναυτιλίας κι επιχειρηματικών υπηρεσιών της Χίου. “Πριν από τρεις μήνες τελείωσα τις σπουδές μου. Τα βράδια που κοιμόταν ο μικρός διάβαζα, έστειλα την πτυχιακή μου και πήρα το πτυχίο. Το αφιέρωσα φυσικά στο γιο μου. Παράλληλα με τη σχολή εργαζόμουν κιόλας στην Εθνική Τράπεζα. Σε ένα μήνα ορκίζομαι. Τώρα σκέφτομαι πώς θα εξακολουθώ να τα βγάζω πέρα γιατί σιγά σιγά θα ξεκινήσω κα ιτο μεταπτυχιακό μου, πάνω στο ναυτικό δίκαιο. Όταν με ρωτάνε οι φίλοι μου, πώς αντέχω, τους παντάω ότι όλα έχουν να κάνουν με το πόσο θες κάτι. Αν έχεις θέληση και δύναμη, όλα γίνονται.”
