Τις προάλλες σε μια ραδιοφωνική εκπομπή που ακούω το πρωί είχαν καλεσμένο έναν ηθοποιό που φημίζεται για τη βαθιά, αισθαντική φωνή του. Οι γυναίκες στο ακροατήριο παραληρούσαν «αχ και βαχ και τι ωραία που τα λέει, ας λέει και τη λίστα για το σούπερ μάρκετ, μόνο να ακούμε αυτήν τη φωνή». Εγώ χάρηκα όταν έκανε αναφορά στο «χορευτή των γηπέδων, τον Γιώργο Καραγκούνη». Δεν ήταν λίγες αυτές που χάρηκαν μαζί μου γιατί καλή η αισθαντική φωνή αλλά μας αρέσει να βλέπουμε και λίγη μπάλα. Ή και λίγη παραπάνω.
Υπάρχουν πολλές γυναίκες που χωρίς να είναι απαραίτητα «αγοροκόριτσα» (αντιθέτως, ακόμα κι αν έχουν εμφάνιση θείτσας –no offence, κι εγώ θεία είμαι– ή είναι εργαζόμενες ή νοικοκυρές) ασχολούνται με παραδοσιακά «αγορίστικα χόμπι» όπως το ποδόσφαιρο. Παράδειγμα η Αιμιλία, εργαζόμενη μητέρα δύο ανήλικων αγοριών, που είναι «βαμμένη» Μπάρτσα και βλέπει μπάλα με την προσήλωση που άλλες βλέπουν το σόου της Chanel στην Κούβα –εντάξει, όλες βλέπουμε με προσήλωση τα σόου της Chanel, ανεξαρτήτως του νησιού όπου πραγματοποιείται η εκδήλωση. Και αυτή η κατηγορία όλο αυξάνεται και διευρύνεται. Στο facebook, στο twitter ακόμα και στο instagram αυξάνονται και πληθύνονται οι «φωνές» και οι εικόνες από γυναίκες που βλέπουν μπάλα όχι επειδή μοιράζονται τον καναπέ με το φανατικό της στρογγυλής θεάς αγαπημένο τους αλλά γιατί έχουν οι ίδιες άποψη για τον Διαμαντίδη, τον Μουρίνιο, τον Μπενζεμά και τα άλλα τα παιδιά. Το ποδόσφαιρο είναι ένα πρώτο και εύκολο παράδειγμα.
Ένα άλλο εξίσου ηχηρό παράδειγμα είναι ο αριθμός των γυναικών που βλέπουν φανατικά σίριαλ και ταινίες που παραδοσιακά «ανήκουν» στις geek φυλές των αγοριών: Mr. Robot, Walking Dead, Star Wars, X-Men, Avengers, The Fast and the Furious… Αναρωτιέμαι αν αλλάζουν οι καιροί ή αν πλέον είναι απλώς πιο εύκολο να συναντηθώ με αυτές τις γυναίκες που πάνε στο comic con και διαβάζουν επιστημονική φαντασία και βλέπουν μπάλα και συλλέγουν πλαστικές φιγούρες και μινιατούρες από τους αγαπημένους τους ήρωες του φανταστικού εξαιτίας της δικτύωσης και της αμεσότητας των social media. Προφανώς συμβαίνουν και τα δύο.
Όλες αυτές οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες επικοινωνίας λειτούργησαν σαν γέφυρες για να συναντηθούν και να συγκεντρωθούν αυτές οι γυναίκες που δεν χαζεύουν απλώς τα φορέματα της Καλίσι, της Σέρσεϊ και της Μάρτζορι στο Game of Thrones αλλά ξέρουν να μιλούν Ντοθράκι, παίζουν επιτραπέζια με τα εφτά βασίλεια και τους θυρεούς τους αραδιασμένα στο τραπέζι και όταν κάποιος τις εκνευρίζει στη δουλειά η πρώτη ατάκα που τους έρχεται να ξεστομίσουν είναι «Valar morghulis».
Μία από τα αγόρια δεν σημαίνει απαραίτητα γυναίκα που απορρίπτει τη μόδα ή τη θηλυκότητα. Δεν μιλάμε για τις γυναίκες που έχουν επιλέξει να μη φοράνε τακούνια ή σιχαίνονται τις φούστες και τα φορέματα, αδιαφορούν για τις τάσεις στο μακιγιάζ, στα μαλλιά και στα νύχια και νομίζουν ότι απολέπιση είναι κάτι που κάνεις μόνο σε κάποια ψάρια και αυτό μόνο αν δεν μπορείς να το αποφύγεις. Μιλάμε για τις γυναίκες που βλέπουν μπάλα, μπορούν να εξηγήσουν το offside στο ποδόσφαιρο και το and one στο μπάσκετ, όχι στις φίλες τους αλλά σε έναν εξυπνάκια άνδρα, ξέρουν ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη σήμερα (ο Ντιέγκο Σιμεόνε) και την απάντηση στην ερώτηση, «Μπόχουμ, δέρνουμε;» Μιλάμε για γυναίκες που παρακολουθούν Le Tour (σ.σ. ο ποδηλατικός γύρος της Γαλλίας), και ξέρουν τι σημαίνει να φοράει εκεί ο ποδηλάτης μιας ομάδας κίτρινο T-shirt, και βλέπουν τις ταινίες Τζέιμς Μποντ όχι για να χαζέψουν τα κοστούμια του Nτάνιελ αλλά για να απολαύσουν τη φαντασίωση ότι οδηγούν, το ίδιο επικίνδυνα, τα αυτοκίνητα που εκείνος κατά καιρούς διαλύει. Βεβαίως γυναίκες που στριμώχνονταν σε ανδρικά τσιφλίκια υπήρχαν πάντα, απλώς τώρα δεν στριμώχνονται πια. Και βρίσκονται πίσω και από τις δύο γραμμές: αυτού που δημιουργεί, εκπέμπει και αυτού που καταναλώνει, λαμβάνει. Σε τομείς που η βιομηχανία «στοχεύει» στο γυναικείο κοινό, όπως αυτός της μουσικής ή του σινεμά, οι γυναίκες παλιά περιορίζονταν σε ρόλους γκρούπι ή ήταν απλώς «το κοινό». Τις κιθάρες που έπαιζαν τη μουσική και τις πένες που έγραφαν γι’ αυτήν τις κρατούσαν πάντα ανδρικά χέρια. Ευτυχώς όχι πια. Οι γυναίκες είναι πίσω και από τις δύο πλευρές της «γραμμής». Δεν βρίσκονται πια στη μουσική και την κινηματογραφική βιομηχανία για να υπακούουν στην εντολή Sois belle et tais-toi (Να βγάλεις το σκασμό και να είσαι όμορφη, μια φράση-τίτλος ταινίας των ’50s με τον Ντελόν και τον Μπελμοντό που μου τη θύμισε ένας φίλος ζητώντας μου, χαριτολογώντας, ελπίζω, να κάνω ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος). Ειδικά η μουσική βιομηχανία έμοιαζε ανέκαθεν να θέλει δύο πράγματα από τις γυναίκες: τον οβολό τους και να λικνίζονται στο άκουσμα των προϊόντων της στα κλαμπ. Δεν ήταν αυτές που θα σου έλεγαν ποιο είναι το καλύτερο track στο A Moon Shaped Pool των Radiohead ή που θα θυμούνταν πού ήταν b-side το Rocking Chair των Oasis (στο Roll With It ήταν, παιδιά).
Πλέον πάρα πολλές γυναίκες γύρω μας γράφουν για μουσική, δεν εννοώ στο (δυστυχώς σχεδόν ανύπαρκτο πια) μουσικό Τύπο αλλά στα blogs τους και στα social media επιδεικνύοντας πως μπορούν να αγαπούν, να ξέρουν, να γράφουν και να ακολουθούν το αγαπημένο τους συγκρότημα harder, better, faster, stronger (με αυτήν τη σειρά, για να θυμηθούμε και τον αγαπημένο μας Κanye West). Και παίζουν μουσική σε ραδιοφωνικές εκπομπές και τρέχουν στα φεστιβάλ της Ευρώπης και του κόσμου και είναι την ίδια στιγμή κριτικοί στο Primavera και fashion icons στo Coachella. Στο σινεμά και στα κόμικ τα πράγματα είναι ακόμα πιο ευδιάκριτα και τα παραδείγματα πιο τρανταχτά. Τo γυναικομάνι που συρρέει στα συνέδρια κόμικ, τα comic con που διοργανώνονται στον πλανήτη (τουλάχιστον τρία έχει πλέον και η Αθήνα), ξεχωρίζει και με την εκπληκτική συμμετοχή του σε cosplay (το να ντύνεσαι με το κοστούμι του αγαπημένου σου υπερήρωα) και με την προσέλευσή του σε προβολές ταινιών που προέρχονται από κόμικ και, ακόμα πιο σημαντικό, με την παρουσία του στο box office αυτών των ταινιών που μέχρι σχετικά πρόσφατα απευθύνονταν σε αγόρια στην εφηβεία. Τις ταινίες που προέρχονται από κόμικ ή αποτελούν μεταφορές παραμυθιών ή συνέχειες παραμυθιών της επιστημονικής φαντασίας παρακολουθεί φανατικά και όλο και μεγαλύτερο γυναικείο κοινό, το οποίο δεν άφησε, για παράδειγμα, την παρουσία της Ρέι στο τελευταίο Star Wars: Η δύναμη ξυπνάει να περάσει απαρατήρητη: επιτέλους, ένα κορίτσι που είναι ένα από τα αγόρια, ισάξιο αν όχι καλύτερό τους. Τώρα αν τα αγόρια είναι ιππότες Τζεντάι, ακόμα πιο glamorous για όλες μας. Ένα μήνα πριν σε μια κουβέντα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Star Wars (4/5, May the fourth) είχα την τύχη να συνομιλώ με τον κριτικό κινηματογράφου Ηλία Φραγκούλη για το φαινόμενο Star Wars και το «πώς μια σειρά ταινιών κατάφερε να καταστήσει την υποκουλτούρα της επιστημονικής φαντασίας mainstream».
Στο ακροατήριο ήταν και μια 7χρονη πιτσιρίκα με κόκκινα γυαλάκια μυωπίας και T-shirt Star Wars, με μηδαμινές δυνατότητες έκφρασης σε σχέση με τα δυναμικά 11χρονα αγόρια που μονοπωλούσαν τη συζήτηση μαζί με ομοϊδεάτες τους στην εφηβεία, την πρώτη νεότητα και τη… δεύτερη ωριμότητα που είχαν βγάλει νοερά τα φωτόσπαθά τους και χάραζαν με φωτεινές γραμμές τις απόψεις τους. Η πιτσιρίκα όμως ήταν εκεί, άκουγε προσεκτικά, αυτιά τεντωμένα, μάτια που έλαμπαν. Πού και πού πεταγόταν κι έλεγε γιατί της άρεσε κάτι στην ιστορία. Μια μικρή Ρέι λίγο πριν πάρει το Millennium Falcon και τους εκπλήξει όλους με την ικανότητά της να πετάει καλύτερα κι απ’ τον ίδιο τον Han Solo, το μεγαλύτερο πειρατή του Διαστήματος. Όχι μόνο μία από τα αγόρια δηλαδή αλλά η αρχηγός τους.
