Οδηγίες
Έχω έναν γιο και δύο κόρες, μέχρι να μου πουν ότι αυτό δεν ισχύει πια.
Τα παιδιά μου πιστεύουν ότι το ντους είναι μια μαγική πύλη ιδεών.
Η μικρή μού είπε πρόσφατα: «Μαμά, είναι σαν να μην έχω καμία ιδέα όλη μέρα, όταν όμως μπαίνω στο ντους, το μυαλό μου γεμίζει με ωραία πράγματα. Νομίζω, φταίει το νερό ή κάτι άλλο, δεν ξέρω.»
«Μπορεί να φταίει το νερό», της είπα. «Ή μπορεί να φταίει το ότι το ντους είναι το μοναδικό μέρος όπου δεν είσαι καλωδιωμένη, που σημαίνει πως όταν βρίσκεσαι εκεί μπορείς να ακούσεις τις σκέψεις σου.»
Εκείνη με κοίταξε και είπε: «Ε;»
«Αυτό που παθαίνεις στο ντους, μωρό μου, λέγεται σκέψη. Είναι αυτό που έκαναν οι άνθρωποι πριν εμφανιστεί η Google. Όταν σκέφτεσαι, είναι… είναι σαν να γκουγκλάρεις το ίδιο σου το μυαλό.»
«Α», μου απάντησε. «Ωραία.»
Αυτό το ίδιο παιδί κλέβει το πανάκριβο σαμπουάν μου μία φορά τη βδομάδα. Τις προάλλες λοιπόν μπούκαρα στο μπάνιο που μοιράζεται με τον έφηβο αδερφό και την αδερφή της για να το πάρω πίσω. Παραμέρισα την κουρτίνα του ντους και το μάτι μου έπεσε στα δώδεκα αδειανά μπουκάλια που βρίσκονταν αραδιασμένα στην άκρη της μπανιέρας. Όλα τα μπουκάλια που βρίσκονταν στη δεξιά πλευρά ήταν κόκκινα, άσπρα και μπλε. Όλα τα μπουκάλια στην αριστερή πλευρά ήταν ροζ και μοβ.
Πήρα στα χέρια μου ένα μπουκάλι από την πλευρά που
προφανώς ανήκε στον γιο μου. Ήταν ψηλό, ορθογώνιο και
ογκώδες. Τα έντονα κόκκινα, λευκά και μπλε γράμματά του
μου φώναζαν από μακριά:
3ΠΛΑΣΙΟ ΜΕΓΕΘΟΣ
ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΞΕΚΡΕΜΑΣΤΟ
ΘΩΡΑΚΙΣΟΥ Μ’ ΕΝΑ ΑΝΤΡΙΚΟ ΑΡΩΜΑ
ΔΩΣΕ ΜΙΑ ΚΛΟΤΣΙΑ
ΒΑΡΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΤΥΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΡΕΚΛΑ
Μα τι διάβολο; σκέφτηκα. Ντους κάνει το παιδί μου εδώ μέσα ή ετοιμάζεται για πόλεμο;
Πήρα στα χέρια μου ένα από τα μακρόστενα μεταλλιζέ ροζ μπουκάλια των κοριτσιών. Το μπουκάλι αυτό, αντί να μου δώσει διαταγές, βάλθηκε να μου ψιθυρίζει με πλαγιαστή, καλλιγραφική γραμματοσειρά ένα μάτσο επίθετα ασύνδετα μεταξύ τους: σαγηνευτικό, λαμπερό, απαλό, αγνό, εκθαμβωτικό, προκλητικό, ακαταμάχητο, ελαφρύ, κρεμώδες. Ούτε ένα ρήμα στον ορίζοντα. Καμία δράση. Μόνο μια λίστα από χαρακτηριστικά που πρέπει να έχεις.
Έριξα μια ματιά γύρω μου για να βεβαιωθώ ότι το μπάνιο δεν είχε όντως μεταμορφωθεί σε μαγική πύλη που, με κάποιον τρόπο, με είχε μεταφέρει στο παρελθόν. Όχι. Εξακολουθούσα να βρίσκομαι εκεί, στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, και να ακούω ότι τα αγόρια πρέπει να είναι ογκώδη, τολμηρά, βίαια, άτρωτα, να απεχθάνονται τη θηλυκότητα, και ότι είναι επιφορτισμένα με την κατάκτηση των γυναικών και του κόσμου. Και ότι τα κορίτσια πρέπει να είναι ήσυχα, χαριτωμένα, μικροσκοπικά, παθητικά και επιθυμητά, έτσι ώστε να τους αξίζει να κατακτηθούν. Όλοι εδώ βρισκόμαστε. Οι γιοι μας και οι κόρες μας χάνουν το δικαίωμα να είναι ο ανθρώπινος εαυτός τους πριν καν φορέσουν τα ρούχα τους το πρωί.
Τα παιδιά μας είναι πολύ αχανή και σύνθετα για να χωρέσουν μέσα σ’ αυτά τα άκαμπτα μπουκάλια μαζικής παραγωγής. Μπορεί όμως να χάσουν τον εαυτό τους προσπαθώντας να το καταφέρουν.
Κάθε γυναίκα έχει μέσα της μια φωνή λαχτάρας και νοσταλγίας. Προσπαθούμε με όλο μας το είναι να γίνουμε καλές: καλές σύντροφοι, καλές κόρες, καλές μητέρες, καλές εργαζόμενες, καλές φίλες. Ευελπιστούμε ότι όλη αυτή η προσπάθεια θα μας κάνει να νιώσουμε ζωντανές. Αντ’ αυτού, όμως, καταλήγουμε να νιώθουμε εξαντλημένες, σε αδιέξοδο, να ασφυκτιούμε από τα πρέπει και να απογοητευόμαστε από το αποτέλεσμα. Βλέπουμε τη ζωή μας και αναρωτιόμαστε: μα, δεν έπρεπε όλα αυτά να είναι πιο όμορφα; Αλλά καταπνίγουμε την ερώτηση πολύ βιαστικά, λέγοντας στον εαυτό μας ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, και κρύβουμε τη δυστυχία μας ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αυθεντικό και οργισμένο, ορμητικό και τρυφερό μαζί, το Αδάμαστη είναι ταυτόχρονα μια ειλικρινής αυτοβιογραφία και ένα ηχηρό κάλεσμα. Είναι η ιστορία του πώς μια γυναίκα έμαθε ότι υπεύθυνη μητέρα δεν είναι εκείνη που αργοπεθαίνει για τα παιδιά της, αλλά εκείνη που τους δείχνει πώς να ζήσουν με όλη τους την καρδιά. Είναι μια ιστορία που περιγράφει ένα διαζύγιο, τη δημιουργία μιας νέας, σύνθετης οικογένειας, και τη συνειδητοποίηση ότι το πόσο ενωμένη ή διαλυμένη είναι μια οικογένεια εξαρτάται από το κατά πόσο τα μέλη της μπορούν, όταν κάθονται στο τραπέζι, να είναι ο πραγματικός τους εαυτός. Και είναι η ιστορία του πώς μπορούμε όλες μας να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας αρκετά, ώστε να βάλουμε τα όριά μας, να συμφιλιωθούμε με το σώμα μας, να τιμήσουμε τον θυμό και τον πόνο μας, και να απελευθερώσουμε τα πιο αληθινά, πιο άγρια ένστικτά μας, ώστε να μπορέσουμε, ως γυναίκες, να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και να πούμε: Αυτή είμαι εγώ.
Η Γκλένον Ντόιλ είναι συγγραφέας, ακτιβίστρια, ομιλήτρια και πνευματική ηγέτιδα. Είναι η ιδρύτρια του Together Rising, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που διοικείται μόνο από γυναίκες και έχει φέρει επανάσταση στον τρόπο που λειτουργεί η φιλανθρωπία λαϊκής βάσης, συγκεντρώνοντας περισσότερα από 20 εκ. δολάρια για την υποστήριξη γυναικών, οικογενειών και παιδιών που βιώνουν συνθήκες κρίσης.
Έχει επιλεγεί ως μέλος του δικτύου SuperSoul της Όπρα Γουίνφρι, επιστρατεύοντας 100 «φωτισμένες ηγετικές προσωπικότητες που αξιοποιούν τη φωνή και το ταλέντο τους για να εξυψώσουν την ανθρωπότητα». To Αδάμαστη ήταν υποψήφιο το 2020 για το βραβείο Goodreads Choice Award στην κατηγορία Memoir & Autobiography. Η Γκλένον ζει στη Φλόριντα με τη σύζυγο και τα τρία παιδιά της.
