Της Χρύσας Οικονομοπούλου
Oι οροθετικές ήταν εξ’ ορισμού λούμπεν περιπτώσεις, δεν αφορούσε τα σπίτια μας η σεξεργασία (μακριά από μας τις οικογένειες αυτά!), οπότε όσο να πεις δεν ήταν και κάτι μαζικά καταδικαστέο το να κακοποιηθούν ψυχολογικά για τη δημόσια υγεία. Τι δηλαδή, δεν έπρεπε να προστατευθούμε;
Το κορίτσι από την Αμάρυνθο, ακούμε που ξεροβήχεις λίγο, περίεργη περίπτωση, μόνη με τόσα αγόρια – και τι αγόρια ε; παιδιά καλών οικογενειών του χωριού, μυστήρια ιστορία, μην την ανακατεύουμε χωρίς να ξέρουμε.
Η Ελένη – και η Ελένη με δύο αγόρια έφυγε από το σπίτι αλλά αυτή σκοτώθηκε. Ευτυχώς για τη φήμη της, υπήρχε ένα αληθινό θύμα εκεί. Α όλα κι όλα, εκεί δεν χωρούν παρανοήσεις.
Η Ιωάννα Τούνη, ήταν μεν λαϊκό κορίτσι αλλά είχε βγάλει λεφτάκια από την αμαρτία του λάιφστάιλ και των στενών της Μυκόνου και του ίνφλουενσινγκ, ε και όσο να’ναι υπήρχε ένα κάποιο ηθικοταξικό ζητηματάκι που δεν καταπίνεται εύκολα.
Η Σοφία Μπεκατώρου ναι, ολυμπιονίκης, σήκωσε και τη σημαία δεν λέω, αλλά για κάτσε, τόσα χρόνια γιατί το βούλωνε; θα σου πω εγώ γιατί, για να μην πληγεί η καριέρα της γι αυτό. Ε, έπρεπε να είχε μιλήσει, αλλά ξέρεις τώρα, συμφέροντα.
Η Έλλη Στάη καλά τώρα, τι ανάγκη έχει αυτή; αυτή είναι ζάμπλουτη, με κάτι εφοπλιστές δεν ήταν παντρεμένη; χρήμα με τη σέσουλα, αν είναι τώρα να στηρίζουμε και τις βολεμένες προνομιούχες ναπαναγαμηθεί.
Την επόμενη (γιατί έρχονται οι επόμενες μην αμφιβάλλετε) – πείτε μας παιδιά, πώς τη θέλετε την επόμενη για να τη στηρίξετε χωρίς δισταγμούς; σε ποιο πλαίσιο πρέπει να χωράει, ποιο είναι ιδανικά το προφίλ που εγκρίνεται απόλυτα από την κοινωνία γενικά και την προσωπική σας θεώρηση των πραγμάτων ειδικότερα, έτσι ώστε να μην υπάρχει χώρος να αρθρωθούν “ναι μεν αλλά”; τι ιστορία πρέπει να πει, έτσι ώστε να μη χτυπήσει καμιά ευαίσθητη χορδή, να μην προτάξει ξαφνικά κανέναν καθρέπτη και δείτε ως δια μαγείας λίγο από τον εαυτό σας μέσα; Ποιο πρέπει να είναι το βίωμα όχι απλώς για να το συζητήσετε αλλά για να μας κάνετε τη χάρη να το πιστέψετε;
Γιατί αυτό ζούμε, την ολική απόρριψη των βιωμάτων μας αν δεν ταιριάζει στη θεωρία ή/και την ιδεολογικό σας υπόβαθρο, ζούμε τη δυσπιστία, την εξαντλητική εμμονή στη λεπτομέρεια γιατί μπορεί κάπου να μας πιάσετε να λέμε ανακρίβειες και να μας στριμώξετε, να μας βγάλετε υπερβολικές, ψεύτρες, όχι ακριβώς βιασμένες αλλά παρενοχλημένες, όχι ακριβώς παρενοχλημένες αλλά αποδέκτες ενός πολύ αρρενωπού φλερτ.
__ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __
Της Νικολέτας Μπίθα
Τόσα χρόνια η λέξη φεμινίστρια ήταν βρισιά.
Τόσα χρόνια μιλάμε, γράφουμε για τον φεμινισμό, για τα δικαιώματα των γυναικών, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά εξαιτίας του φύλου μας, από τα μικρά μέχρι τα πιο σοβαρά, για τις συνθήκες που πρέπει να αλλάξουν, και δεχόμαστε χλευασμό.
Να η τρελή, η υστερική, η καλα τώρα πες της ναι για να μη μας πρήζει, κρίμα και είναι ωραίο κορίτσι.
Μετα την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, οι ίδιοι που μας στόλιζαν με τους παραπάνω χαρακτηρισμούς τόσα χρόνια, ξαφνικά στηρίζουν το ελληνικό #MeToo – γιατί το αμερικάνικο ούτε να το φτύσουν με τις ξώβυζες – και απο κάτω σχόλια και μπράβο και φτουσουαγόριμου τι ωραία που τς είπες.
Εντάξει, να τα δεχτώ όλα, να κάνω ίσως για άλλη μια φορά τον βλάκα, αλλά όταν όλες έχουμε να μιλήσουμε για τουλάχιστον μια φορά που έχουμε πέσει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης (μόνο τις φορές στα ΜΜΜ να μετρήσουμε, άστο να πάει) ας γίνει και μια ενδοσκόπηση βρε αγόρια.
Αυτές τις μέρες, που θα συνεχίσουν να βγαίνουν ιστορίες και καταγγελίες στην δημοσιότητα, θα νιώσουμε όλοι αμήχανα.
Και όσες θα τις λέμε και όσοι θα τις ακούτε.
Αλλα έτσι πρέπει: φωνάζετε να μιλήσουμε, φωνάζουμε να μας ακούσετε, όχι μόνο για όσα θέλετε να ακούσετε, αλλά και για όσα ενδεχομένως δεν τολμάτε να αντικρύσετε.
Τώρα είναι η ώρα να ακουστούν πολλές άβολες αλήθειες, ας αφήσουμε τα μπράβο για μετά.
Τα κείμενα αναδημοσιεύονται με την άδεια των συγγραφέων από το Fashionism.gr
