Η Εdith Piaf είναι ίσως η πιο σημαντική παρουσία της γαλλικής σκηνής των βαριετέ. Το μικροκαμωμένο της physique υστερούσε μπροστά στη μαγευτική της φωνή με τη γλυκιά χροιά και το δραματικό ύφος στα μάτια. Η σπουδαία Γαλλίδα τραγούδησε για τον έρωτα, τη λύπη, το μίσος και τη χαρά, συναισθήματα που κυριαρχούσαν στη ζωή της.
Η Εdith Giovanna Gassion απέκτησε το ψευδώνυμο Piaf -στην παριζιάνικη αργκό σημαίνει σπουργίτι- μετά από παρότρυνση του Louis Leplεe, διευθυντή του πιο κομψού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία, που της έδωσε την πρώτη της δουλειά σε νυχτερινό κέντρο.
Εκείνη υιοθέτησε το όνομα με το οποίο ξεπέρασε τα σύνορα της Ευρώπης και με αυτό δημιούργησε μια αγαπητή φιγούρα, συνώνυμο του ελεύθερου πάθους. Η καλλιτεχνική της ταυτότητα ενέκρινε τραγούδια που εξιδανίκευαν τη ζωή της στους δρόμους, τονίζοντας την εσωτερική της δύναμη και απορρίπτοντας τις comme-il-faut συμπεριφορές των Γάλλων της εποχής.
Το θρυλικό τραγούδι «Non, je ne regrette rien» (Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα) ακούγεται σαν “μάντρα” στις διαπροσωπικές της σχέσεις. Είχε επιλέξει να ζει άνευ όρων και να ορίζεται μόνο από τα συναισθήματα της, γεγονός που την έκανε επιρρεπή στην κατάχρηση. Η ίδια ζούσε από την αγάπη κι αν κρίνουμε με τις προβολές που έχουν τα τραγούδια της στο You Τube κι ο κόσμος αγαπάει μέσα από τη φωνή της.
Ο κεραυνοβόλος έρωτας με τον θρύλο του ελληνικού θεάτρου, Δημήτρη Χορν
Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1946 εμφανίζεται στο θέατρο “Μαρίκα Κοτοπούλη” για να δώσει την πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα. H 31χρονη τότε Γαλλίδα τραγουδίστρια γοητεύεται από τον 25χρονο ηθοποιό που είχε πάει να παρακολουθήσει τον θρύλο της γαλλικής μουσικής επί σκηνής. Μετά από την πρώτη τους συνάντηση ξεκινάει μία μονόπλευρη πολιορκία.
Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1946, δύο ημέρες μετά τη συναυλία, η Piaf γράφει μια 4σέλιδη επιστολή στον Δημήτρη Χορν ή Τάκη, όπως της άρεσε να τον αποκαλεί, ζητώντας του απεγνωσμένα να πάει να τη βρει στο Παρίσι.
Ο Πέτρος Βέργος, ιδρυτής του ομώνυμου οίκου δημοπρασιών, έβγαλε σε δημοπρασία τις ερωτικές επιστολές που έστελνε η γνωστή τραγουδίστρια στον αγαπημένο ηθοποιό:
«Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά! Μπορεί να έρθεις στο Παρίσι με την Ειρήνη, αλλά μάλλον δεν το βλέπω, έτσι θα έρθω εγώ κοντά σου τον Νοέμβριο, κανείς στον κόσμο δεν θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα, όμως αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς δισταγμό είναι να έρθεις στην Αμερική τον Δεκέμβριο, έτσι θα ξανασμίξουμε εκεί και από κει ελπίζω να σε φέρω στο Παρίσι, που όταν το γνωρίσεις θα το αγαπήσεις όσο κι εγώ, αν πας στο Λονδίνο μετά την Αμερική θα πάω κι εγώ, θα ‘θελα να ζω πολύ κοντά σου, νομίζω πως θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και πιστεύω επίσης πως σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Ξέρω πως είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα…»
Ο Πέτρος Βέργος αναφέρει στον Guardian: «Δεν θα μάθουμε ποτέ πώς ένιωθε ο Χορν για την Piaf , αλλά με το τυφλό τους πάθος αυτά τα χειρόγραφα αποδεικνύουν ότι ήταν κεραυνοβόλος έρωτας για την Piaf.»
Η γνωριμία με τον Sarapo
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, λυτρώθηκε από το ανεκπλήρωτο πάθος της για τον Έλληνα ηθοποιό όταν γνώρισε τον έρωτα στο πρόσωπο του Θεοφάνη Λαμπούκα. Ο κατά είκοσι χρόνια μικρότερός της κομμωτής και τραγουδιστής απέκτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Théo Sarapo, από την ελληνική φράση «σ’ αγαπώ», με την οποία είναι ομόηχο όταν το «R» προφέρεται με γαλλική προφορά. Η είδηση του γάμου της έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στα γαλλικά σαλόνια, αφού η διαφορά ηλικίας ήταν αρκετά μεγάλη. Η απάντησή τους δόθηκε με το τραγούδι «À quoi ça sert l’amour?». (Ποιο είναι το νόημα της αγάπης;). H Edith Piaf βρισκόταν ήδη στη δύση της καριέρας και της ζωής της, αφού τη δεκαετία του ’50 είχε χτυπηθεί από ανίατο καρκίνο στο ήπαρ και 10 χρόνια μετά είχε εθιστεί στη μορφίνη.
Η Piaf και ο Sarapo παντρεύτηκαν τον Οκτώβριο του 1962 αλλά τους χώρισε ο θάνατος της πρώτης, ένα χρόνο μετά, την ίδια μέρα με τον φίλο της, Jean Cocteau. Η Piaf έσβησε στα 48 της χρόνια από κίρρωση και άφησε στον σύζυγό της το μύθο της και πολλά χρέη.
Ο αρχιεπίσκοπος του Παρισιού αρνήθηκε να την κηδέψει λόγω της «αμετανόητης και αμαρτωλής ζωής της». Τελικά, την έθαψαν στο παρισινό κοιμητήριο Père-Lachaise, δίπλα στον τάφο της 2χρονης κόρης της, που είχε χάσει από μηνιγγίτιδα και του πατέρα της, ενώ στην κηδεία της παρευρέθηκαν πάνω από 100.000 άνθρωποι.
Οκτώ χρόνια μετά, ο Sarapo έσμιξε ξανά με την “αιώνια αγάπη” του μετά από ένα τροχαίο ατύχημα, σε ηλικία μόλις 34 ετών. Ετάφη δίπλα στην Piaf. Η επιγραφή πάνω στον κοινό τους τάφο γράφει στα γαλλικά: «Η αγάπη τα κατακτά όλα».
