Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι όποιος περνά την καραντίνα στο σπίτι με παιδιά, βιώνει μια πολύ διαφορετική κατάσταση από όποιον την περνά σε περιβάλλον μόνο ενηλίκων – η αναλογία είναι περίπου σαν να συγκρίνουμε απομόνωση σε πεντάστερο retreat και διακοπές σε κατασκήνωση τρελών, όπου εκτελείς χρέη ομαδάρχη, μάγειρα και φύλακα (και τρελού). Μια επιπλέον πρόκληση που έχουν να αντιμετωπίσουν οι γονείς, είναι το σχολείο των παιδιών, που ναι μεν έχει σταματήσει, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο επικρατεί η θεωρία ότι η εκπαίδευση πρέπει πάση θυσία να συνεχιστεί απρόσκοπτα. Κάποιοι τα καταφέρνουν να βάλουν πρόγραμμα, να πείσουν τα παιδιά τους να μη χάνουν ούτε ένα διαδικτυακό μάθημα ή να γίνουν οι ίδιοι δάσκαλοι. Κάποιοι άλλοι όχι, και στην πραγματικότητα, δεν πειράζει και τόσο.
Το επιπλέον στρες του να μην μείνει πίσω το παιδί στα μαθήματα, είναι το κερασάκι μιας πολύ δυσάρεστης τούρτας. Ζούμε σε συνθήκες πανδημίας όπου η επιβίωση ξαφνικά μπήκε στο τραπέζι προς συζήτηση, ακολουθεί ο πανικός για την επερχόμενη οικονομική καταστροφή για την οποία όλοι μιλούν συνεχώς – θα έλεγε κανείς ότι τα επίπεδα άγχους είναι αρκετά, χωρίς το μπόνους της αγωνίας για την πρόοδο του μικρού που κινδυνεύει επειδή έκλεισαν τα σχολεία για ένα, δύο μήνες.
Ορισμένοι φοβούνται ότι η διακοπή μαθημάτων θα έχει ολέθριες συνέπειες για την ακαδημαϊκή καριέρα των παιδιών τους που μπορεί σήμερα να είναι π.χ. στην τρίτη δημοτικού και δημιουργούν προγράμματα μελέτης άνευ διδασκάλου στρατιωτικής αυστηρότητας και οπωσδήποτε αμφίβολης αποτελεσματικότητας, δεδομένου ότι οι δάσκαλοι δεν είναι ακριβώς διακοσμητικοί στη διαδικασία της μάθησης. Οι λιγότερο αποφασισμένοι – να επιβάλουν μέτρα – γονείς, ας μην υποφέρουν από τύψεις. Πολλοί εκπαιδευτικοί λένε ότι δεν χάθηκε ο κόσμος αν τα παιδιά δεν έχουν “μαθήματα”, ασκήσεις και διάβασμα, ακριβώς όπως είχαν πριν ξεσπάσει η πανδημία και καλό είναι να θυμόμαστε ότι και για εκείνα, το να μένουν υποχρεωτικά στο σπίτι και να βαριούνται τη ζωή τους, χωρίς φίλους και εκτόνωση, δεν είναι ακριβώς παράδεισος. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ρουτίνα και τους κάνει καλό να υπάρχει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα και δομή στην καθημερινότητα της καραντίνας. Κάποια μορφή μελέτης μέσα στην ημέρα, ένας περίπατος και ίσως μια μικρή συμμετοχή στις δουλειές του σπιτιού είναι αρκετά. Όσο κι αν το γονεϊκό άγχος επιμένει για το αντίθετο, κανείς δεν θα μείνει εκτός ιατρικής σχολής επειδή έμαθε την προπαίδεια τρεις μήνες μετά το αναμενόμενο ή πέρασε δυο μέρες κολλημένος στο Νetflix.
