Έχουν περάσει 22 χρόνια, κι όμως θυμάμαι σα χθες να ξυπνάω το πρωί και να ακούω επανειλημμένα το “Sing It Back” των Moloko για να μου φτιάξει τη μέρα. Ξέχασα να το πω αυτό στη Roisin Murphy όταν απάντησε στην κλήση μου για την προγραμματισμένη μας συνέντευξη πριν από σχεδόν ένα μήνα. Ήταν περίπου μία εβδομάδα πριν από το επιβεβλημένο lockdown και χωρίς να υποψιαζόμαστε τι θα ακολουθούσε προσπάθησα για αρχή να εξασφαλίσω το γεγονός ότι θα μας επισκεπτόταν ξανά σύντομα. Τελευταία φορά, την είχα δει το περασμένο καλοκαίρι στο Release Athens και ήταν όσο εντυπωσιακή τη θυμόμουν το Μάρτιο του 2017 στο Gazi Music Hall. Εγώ πέρα για πέρα ενθουσιασμένη που μιλούσα με το «είδωλο» στο τηλέφωνο, εκείνη παντελώς άνετη λες και έκανε ένα μικρό update σε μία φίλη της με την οποία είχε χαθεί για λίγο. Βρισκόταν σε πυρετώδεις προετοιμασίες για τη live εμφάνισή της στο Roundhouse στο πλαίσιο του μουσικού φεστιβάλ του BBC 6, όμως φαινόταν ότι είχε όρεξη για κουβέντα. Φρόντισε με τον τρόπο της βέβαια, να με προειδοποιήσει ότι από μικρή -όταν ακόμη χωνόταν στη ντουλάπα της θείας της- ήταν επιδειξιομανής και φαντασιόπληκτη με την καλή έννοια. «Μαγικά» σκέφτηκα, «ας ξεκινήσει λοιπόν, ο μαραθώνιος μόδας και μουσικής».
Για μένα, με το ιδιαίτερα εθιστικό “Murphy’s Law”, επιβεβαιώνεις ότι είσαι μία disco queen. Αληθεύει ότι μέσω της disco εκφράζεσαι καλύτερα;
Προέρχομαι από τη disco, ναι. Από εκεί συνειδητοποίησα ότι αγαπώ τη μουσική και έτσι ξεκίνησα την καριέρα μου, χωρίς να είμαι τραγουδίστρια αλλά περισσότερο… χορεύτρια. Από τα 14 μου, πήγαινα σε clubs, συναυλίες και sets στο Μάντσεστερ, συναντούσα ανθρώπους, μιλούσα μαζί τους και κατέληξα με κάτι δημιουργικό. Οπότε δεν είμαι μία πραγματική disco diva αν αυτό ρωτάς. Ούτε καν βασίλισσα της disco. Περισσότερο κάτι σαν ανάποδη βασίλισσα θα με χαρακτήριζα, σαν ένα βρετανικό μείγμα εναλλακτικής και dance μουσικής.
Ναι, διάβασα πώς έφυγες από το σπίτι στα 16 σου. Πώς μπλέχτηκες λοιπόν με τη μουσική;
Είναι μία γνωστή ιστορία… ή και όχι. Είχα ακολουθήσει το τότε μου αγόρι στο Σέφιλντ, όπου όλοι έφτιαχναν δισκογραφικές εταιρείες η μαγαζιά, εκεί γνώρισα τον Mark Brydon (μετέπειτα σύντροφό της και έτερο ήμισυ των Moloko) και τον ρώτησα «Σου αρέσει το στενό μου μπλουζάκι;». Και κάπως έτσι με εντελώς γελοίο τρόπο ξεκίνησαν όλα για μένα. Στην αρχή λειτουργούσαμε πιο πολύ βάσει κόνσεπτ του στυλ «τι μπορούμε να κάνουμε, κάτι που κανείς άλλος δεν κάνει;» Έτσι ακολούθησε μια εξαετία dance μουσικής για να τη διαδεχθούν πιο slow τραγούδια. Πιο πολύ με ενδιέφερε το να έχουμε ένα κόνσεπτ, παρά το να είμαι τραγουδίστρια. Το πρώτο τραγούδι που έγραψα λεγόταν “Day For Night” και ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι έχω φωνή που θα μπορούσε να τραγουδήσει.. Παραδόξως, πριν καλά καλά ξεκινήσω να τραγουδάω, είχαμε ήδη υπογράψει για 6 άλμπουμ και ύστερα ξεκίνησαν τα lives, τα video clips κλπ.
Παρότι ήθελες να γίνεις visual artist και όλο αυτό έγινε σχεδόν από τύχη… Δε μπορείς να πεις, πήγαν όλα μια χαρά!
(γέλια) Ναι ναι! Έχουν υπάρξει φορές που έχω αναρωτηθεί αν πήρα τη σωστή απόφαση, αλλά δεν το κάνω πια. Καλώς ή κακώς ήταν όντως μεγάλη απόφαση. Θυμάμαι να είμαι στο διαμέρισμά μου και να λέω: «6 δίσκους; Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να υπογράψεις με εμένα που δεν έχω ξανατραγουδήσει;» και μου απάντησε ότι ακόμη κι αν δεν τραγουδούσα, αλλά τους κάναμε, θα ήταν πάλι κάτι σπουδαίο, οπότε δε χρειαζόταν να ανησυχώ. Υπήρξαν και περίοδοι που αισθανόμουν πολύ ανασφαλής, ειδικά όταν ετοιμάζαμε το τελευταίο άλμπουμ ως Moloko, καθώς είχαμε ήδη χωρίσει. Τότε, εκείνα τα περίπου 2,5 χρόνια που τον ετοιμάζαμε, δεν ήξερα τι θα κάνω μετά. Ήταν πάρα πολύ δύσκολη περίοδος για εμένα.
Και πώς κατάφερες να «κατευνάσεις» αυτήν την ανασφάλεια;
Νομίζω ότι βοήθησε πάρα πολύ η περιοδεία που κάναμε τότε. Ήταν μακράν η καλύτερή μας, παίξαμε μπροστά σε τεράστιο κοινό εκείνη την περίοδο. Θα μπορούσα εύκολα να είχα πέσει σε κατάθλιψη, αλλά αυτό μου έδωσε ώθηση για το μέλλον. Άφησα το ένστικτό μου να αποφασίσει. Μπορώ να σου βρω πάντως διαφορετικούς λόγους για τους οποίους αισθανόμουν ανασφάλεια σε κάθε δίσκο που έκανα.
Λειτουργεί δηλαδή σαν κίνητρο για σένα;
Ναι, βέβαια αντιμετώπισα ένα σωρό δυσκολίες. Ύστερα ήρθε το “Overpowered”, ήταν μία υπέροχη εμπειρία. Ακριβώς επειδή υπήρχαν χρήματα και ήξερα πού έπρεπε να τα ξοδέψω. Αποφάσιζα με ποιον και πώς θα δούλευα, ποιος θα έκανε την ενορχήστρωση… Μπορούσα να πάρω όποια απόφαση ήθελα, ξόδεψα μια περιουσία. Πολύ διαφορετικό από όταν είσαι ντουέτο και υπάρχει μία αναλογία 50-50. Εκεί κάνεις λίγο πίσω, μαθαίνεις να συμφωνείς… Και μετά από αυτό, σχεδόν τα παράτησα! (γέλια) Πάντως, κάθε στάδιο της καριέρας μου, είχε τις δυσκολίες του, αλλά και πολλή χαρά, γιατί περιλάμβανε όλα όσα ήθελα να κάνω.
Πώς αισθάνεσαι όταν σε ρωτάμε εμείς οι δημοσιογράφοι για τους Moloko; Σου έρχεται μήπως να μας πεις «παιδιά, έχουν περάσει τόσα χρόνια, είμαι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό»;
Πραγματικά δε νιώθω έτσι. Αισθάνομαι ότι ο κόσμος εκτιμά το ξεκίνημα της καριέρας μου, όχι ότι υποτιμά εις βάρος της τη σόλο πορεία μου. Για εμένα όλα είναι το ίδιο. Είμαι σούπερ υπερήφανη για κάθε άλμπουμ που έχω φτιάξει και αυτό από μόνο του είναι ένας λόγος για να είμαι επιπρόσθετα υπερήφανη. Δε θεωρώ ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ των Moloko και της σόλο καριέρας μου, απλώς φέρουν ένα διαφορετικό όνομα. Το ταξίδι είναι ένα.
Τι όμως είναι πιο κοντά σε αυτό που είσαι εσύ;
Ειλικρινά δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Για μένα είναι θέμα εξέλιξης καθαρά. Δεν έλεγα βλακείες πριν. Και όχι, δε θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Δε θα ήθελα να είμαι σε ένα συγκρότημα επί 25 χρόνια, θα ήταν επίπονο για μένα να προσπαθεί ο ένας να εξουδετερώσει τον άλλον.
Τι πρέπει να ξέρουμε λοιπόν για το ολοκαίνουργιο “Murphy’s Law”;
Είναι σα να έχω γυρίσει πίσω στο Σέφιλντ, όπου περπατούσες στο δρόμο και έφτιαχνες μουσική, τόσο απλά. Είναι ένας ήχος που αγαπάμε πολύ και οι δύο (με τον dj Parrot) και γιατί όπως λέει και ο τίτλος, εκεί δε μπορείς παρά να πέφτεις συνέχεια πάνω σε ανθρώπους. Για κάποιο λόγο, εξακολουθώ να επιστρέφω εκεί όπου μεγάλωσα, είναι κάτι σα σταθερή αξία για μένα.
Οπότε, πέρα από το λογοπαίγνιο, πιστεύεις στο νόμο του Murphy;
Πιστεύω πως πρέπει να χρησιμοποιείς τα λάθη σου. Και ναι, νομίζω ότι είναι ok να κάνεις λάθη και να πιστεύεις λιγάκι στο νόμο του Murphy διότι σε κάνει δημιουργικό ό,τι κι αν συναντήσεις.
Αν υπήρχε νόμος της Roisin, τι θα αφορούσε;
Δημιουργικά θα ήταν σίγουρα κάτι παρόμοιο. Αν δεν πιστεύεις ότι αυτό που κάνεις ενδέχεται να αποτύχει, τότε δεν κάνεις τίποτα καλά. Ακόμα κι όταν ντύνεσαι, μπορεί να σκέφτεσαι ότι αυτό που φόρεσες ίσως καταλήξει αποτυχία. Πρέπει να πηγαίνεις μπροστά ακόμα κι αν υπάρχει φόβος.
Αλήθεια υπάρχει κάτι για το οποίο όντως αισθάνεσαι… “Incapable”;
Ναι, για την οδήγηση. Είμαι δυσλεκτική, δε μπορώ να ξεχωρίσω το δεξιά από το αριστερά, γενικά δε μπορώ να προσανατολιστώ ούτε και να οδηγήσω. Χάνομαι και με Google Maps για να καταλάβεις. Εντωμεταξύ, όταν αποκτάς παιδιά, όλοι σου λένε ότι πρέπει να πάρεις δίπλωμα και τους απαντώ ότι ειδικά τώρα είναι που δεν πρέπει να το πάρω γιατί δε θα περάσει πολύ χρόνος από όταν θα πάθουμε ατύχημα! (γέλια)
Από όταν ξεκίνησες να σκηνοθετείς τον εαυτό σου, έχει αλλάξει καθόλου ο τρόπος με τον οποίο βλέπεις τον εαυτό σου ως θεατής;
Όταν είσαι ο creative director του εαυτού σου, π.χ στις φωτογραφίσεις, κάνεις έρευνα για τα πάντα. Ψάχνω τα ρούχα, το πώς θα γίνουν τα μαλλιά και το make up, το φόντο, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Όταν κάποιος άλλος κάνει αυτή τη δουλειά δε θέλει να σου δώσει όλες τις λήψεις και όταν συνέβαινε αυτό εκνευριζόμουν πολύ γιατί ίσως αν ήμουν άντρας δε θα τραβούσαν τόσες φωτογραφίες ούτε θα μου συμπεριφέρονταν σα μοντέλο. Όταν αυτοσκηνοθετείσαι σου παίρνει σίγουρα ένα λεπτό για να εστιάσεις σωστά το βλέμμα σου στην εικόνα, να τσεκάρεις τα πάντα, γιατί είσαι… εσύ.
Αυτοσκηνοθετείσαι λόγω τελειομανίας ή επειδή δεν έχεις βρει κάποιον να ταιριάζει με την αισθητική σου;
Δε νομίζω πως θα μπορούσα να σταματήσω να το κάνω εγώ. Θα είναι αρκετά δύσκολο να διακόψει κάποιος τη «ροή» της δημιουργίας μου. Θα ήθελα να αφήσω ανοιχτό το ενδεχόμενο του πειραματισμού, να το απολαύσω και να δω που θα με οδηγήσει. Ξεκίνησα με τα βίντεο κλιπ γιατί δεν είχα τα χρήματα να προσλάβω τον τέλειο creative director, έβλεπα αυτά που πρότειναν και ήξερα πως ήταν αδύνατο να γυριστούν μέσα σε μία μέρα. Ο δε πρώην σύντροφός μου ήταν καταπληκτικός ζωγράφος και σκηνοθέτης και τον ρώτησα αν θεωρούσε ότι θα έπρεπε να το κάνω εγώ. Είπε όχι. Μάλιστα επέμεινε τόσο πολύ που είπα «κι όμως θα το κάνω!». Είπα «θα σου δείξω, θα σας δείξω όλους».
Πότε συνέβη αυτό;
Πριν από περίπου 7 χρόνια.
Απέδειξες πάντως ότι έκανε 100% λάθος.
Έτσι νομίζω… Βέβαια, πάντα ασχολούμουν απίστευτα πολύ με το κομμάτι των βίντεο και των visuals. Για παράδειγμα, στο βίντεο κλιπ του “Pure Pleasure Seeker”, βρήκα υλικό από τη βρετανική τηλεόραση με τους Roxy Music, των οποίων την παρουσίαση έκανε ένας τύπος κάπως nerdy rock που πραγματικά τους σιχαινόταν. Οπότε, το έδειξα στο σκηνοθέτη και το εκτέλεσε τέλεια για εμάς στο βίντεο κλιπ, ουσιαστικά δηλαδή δεν το σκηνοθέτησε. Συνήθως αυτό συνέβαινε κατά 90% ακόμα και στους Moloko. Και ήταν λιγάκι ενοχλητικό διότι ο κόσμος συμπέραινε πως οι δισκογραφικές έβρισκαν τον σκηνοθέτη, εκείνος την ιδέα, ο στυλίστας τα ρούχα, τη στιγμή που είχα βάλει το χεράκι μου σε όλα αυτά. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Άρα ανέκαθεν στη σκηνή ήταν δικό σου το styling;
Θα μπορούσα να έχω στυλίστα, αλλά όχι δεν έχω. Χθες στο μεταξύ, είχα μία φωτογράφιση για ένα μεγάλο αμερικανικό περιοδικό, μπήκα μέσα και πραγματικά δε γινόταν να βάλω τίποτα από όλα αυτά που μου έφεραν. Δε θέλω να μου πεις τι να φορέσω, δε θέλω να φορέσω αυτά τα νεοϋρκέζικα ρούχα. Η στυλίστρια δε διαφώνησε ιδιαίτερα μαζί μου, περίμενε ότι ο φωτογράφος που είναι ένας από τους καλύτερους στον κόσμο θα μου έλεγε να αλλάξω. Αλλά εκείνος λάτρεψε αυτά που φόρεσα τελικά!
Και στη σκηνή πώς επιλέγεις τα outfits σου; Έχεις συγκεκριμένα κριτήρια;
Λειτουργώ πολύ με τη φαντασία μου και τη στιγμή. Να όπως σου ανέφερα πιο πριν το παράδειγμα με τους Roxy Music και το βίντεο κλιπ που ήταν αναφορά μας σε αυτούς. Μου αρέσει πολύ η disco, τα πάντα μπορούν να με εμπνεύσουν. Στο “Hairless Toys” ας πούμε, τα ρούχα, τα μαλλιά, το μαύρο φόντο υποσυνείδητα παρουσίαζαν μία γυναίκα απομονωμένη για κάποιο χρονικό διάστημα. Δε χρησιμοποίησα εκεί τη μόδα, αλλά δημιούργησα μία παράξενη queer -όχι ομοφυλόφιλη- απλώς μία περίεργη φιγούρα που ταξιδεύει στο χρόνο. Επίτηδες γύρισα την πλάτη μου στη μόδα, στην υψηλή μόδα του “Overpowered”.
Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι οι συχνές αλλαγές ρούχων και αξεσουάρ πάνω στη σκηνή μπορεί να αποσπούν την προσοχή του κοινού από τη μουσική σου;
Υπάρχει πάντα μία ισορροπία, έχεις δίκιο σε αυτό. Πάντως, όντως το παραδέχομαι ότι έχουν υπάρξει φορές που έχω προσπαθήσει να κάνω υπερβολικά πολλά πάνω στη σκηνή, ωστόσο νομίζω ότι το έχω μετριάσει. Ισχύει όμως ότι η προσοχή αποσπάται. Είναι ένα παιχνίδι, σαν extreme sport! (γέλια) Δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσω μεγαλώνοντας. Δεν αισθάνομαι πραγματικά ασφαλής στη σκηνή. Κι όσο περίεργο κι αν ακούγεται δε νομίζω ότι θα είναι καλό το αποτέλεσμα αν όντως νιώσω ασφαλής. Σου βγάζει κανένα νόημα τώρα αυτό; (γέλια)
Έχεις κάποιο outfit που ξεχωρίζεις από τη μέχρι τώρα καριέρα σου;
Το περιβόητο outfit στο show του οίκου Victor & Rolf το 2008, ήταν τόσο βαρύ που αμέσως μετά έβαλα τα κλάματα.. Ύστερα η φωτογράφιση που έκανα το 2007 πάλι με Victor & Rolf σε κεντρικό δρόμο του Λονδίνου, όπου φορούσα ένα φόρεμα «κλουβί», στερεωμένο σε βραχίονα με δικά του φώτα και ήχο ώστε να μοιάζει με πανιά πλοίου, και τεράστια τσόκαρα στα πόδια… Είχε τόσο αέρα εκείνη την ημέρα που αν έπεφτα θα έπεφτε πάνω μου και θα σκοτωνόμουν. Ήταν σκέτη αποτυχία όλο.
Αν σε συναντούσα στο δρόμο, ποιο αγαπημένο ρούχο σου θα φορούσες κατά πάσα πιθανότητα;
Με το anorak μου σίγουρα, είναι ένα τέλειο τζάκετ που ταιριάζει με τα πάντα… Είμαι πολύ απλή στην κανονική μου ζωή, σαν ένας τυπάκος. Δε θα με αναγνώριζες λογικά. Μάλιστα έχει τύχει σε soundcheck που έκανα για συναυλία μου στη Ρώμη, να μου πει εκ των υστέρων ένας τεχνικός ότι όταν με είδε σκέφτηκε: «Ποιο είναι αυτό το μικρό αγόρι; Δεν είμαι gay αλλά θέλω να κάνω έρωτα σε αυτό το αγόρι… Και μετά σε βλέπω στη σκηνή ως μία εκθαμβωτική βασίλισσα!» Και ναι… αυτή είναι η αλήθεια για μένα. Στην καθημερινότητά μου είμαι σαν ένα μικρό αγόρι, αλλά τουλάχιστον ένας στρέιτ άντρας ακόμα κι έτσι θα ήθελε να κάνει σεξ μαζί μου. (γέλια)
Αφού ανέφερες πριν την queer εικόνα… Αλήθεια, πώς σου φαίνεται το ότι θεωρείσαι gay icon;
Σπουδαίο! Δε θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερο κοινό από αυτό. Να έχω δηλαδή ένα τόσο δυνατό, σεξουαλικό κοινό από ανθρώπους με γκέι προτιμήσεις. Πολύς κόσμος που γράφει τέλεια μουσική υποψιάζομαι ότι δεν αγαπά πολύ το κοινό του, εγώ το λατρεύω, μου δίνει τόσα πολλά! Είναι το μισό κομμάτι των εμφανίσεών μου. Είναι υπέροχοι, εκφράζονται, τσιρίζουν… Στους Moloko είχαμε πολύ πιο «δύσκολο» κοινό. Δίνουν ένα παραπάνω νόημα σε αυτό που κάνω γιατί συχνά πρόκειται για ανθρώπους που θεωρούνται (κακώς) απροσάρμοστοι και αταίριαστοι στο περιβάλλον τους.
Διάβασα σε παλαιότερη συνέντευξή σου να λες ότι έχεις «πολεμήσει το σύστημα» άπειρες φορές. Αυτό το τόσο δραστήριο κοινό είτε είναι γκέι είτε όχι είναι η απόδειξη ότι όντως το κατάφερες αυτό;
Δεν ξέρω σίγουρα, όμως οπωσδήποτε μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω το προσωπικό μου όραμα. Αν δεν έκανα συναυλίες και δεν έπαιζα live, θα είχε τελειώσει όλο αυτό εδώ και πολύ καιρό. Δε θα είχα πίστη στον εαυτό μου καταρχάς. Είναι κάτι σαν εποχιακό παιχνίδι που δημιουργείς κάτι σε ένα στούντιο και μετά βλέπεις τι αντίκτυπο έχει στον κόσμο. Είναι μία yin yang κατάσταση, ένας υπέροχος συνδυασμός.
Τι υποθέτεις ότι σκέφτεται ο κόσμος όταν ακούει το όνομά σου και τι θα ήθελες να σκέφτεται;
Μία Ιρλανδή γυναίκα που πειραματίζεται με την ηλεκτρονική μουσική… Αν και επειδή οι περισσότεροι έχουν την ιρλανδική μουσική συνδυασμένη με την παράδοση, δεν πιστεύω πως τους έρχεται κάτι στο μυαλό όπως οι Moloko.
Ναι αλλά μετά από τόσα χρόνια καριέρας, όλοι πάνω κάτω ξέρουν ποια είσαι.
Α όχι, δεν ξέρουν όλοι ποια είμαι, δεν το είπα εγώ αυτό!
Δεν το είπες εσύ, εγώ το λέω, ναι!
Ε τότε πες μου εσύ τι βλέπεις!
Βλέπω μία υπέροχη εικόνα. Αγχώνεσαι καθόλου που μεγαλώνεις;
Είναι μεγάλη έκπληξη και για μένα που ακόμη φαίνομαι “ok”. Κάθε μέρα κοιτιέμαι στον καθρέφτη και λέω «Χριστέ μου, ακόμα φαίνεσαι καλή! Εντάξει είμαστε και σήμερα!» (γέλια) Υπάρχει αρκετή ζωντάνια στη ζωή μου και αυτή χρειάζεται σε έναν άνθρωπο για να είναι όμορφος με οποιοδήποτε τρόπο. Βλέπω πως ό,τι αισθάνεσαι μέσα σου, φαίνεται και στην εικόνα σου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
My top 10 captions from @roisinmurphyofficial ‘s live on March 25th.
Βέβαια, τα social media έχουν δημιουργήσει μία επιπρόσθετη πίεση σε σχέση με την εμφάνισή μας.
Χμμμ, εγώ το βλέπω από την αντίθετη πλευρά, βλέπεις παντού το ίδιο πρόσωπο, τα ίδια μεγάλα χείλη και βλεφαρίδες ή το κενό ανάμεσα στους μηρούς… Είναι τόσο έντονο, το έχουμε συνηθίσει και είναι πάρα πολύ εύκολο να το επιτύχεις αν θες είτε μέσω φωτογραφικών τρικ είτε μέσω των πλαστικών, των ρούχων και του μακιγιάζ… Είναι αποκαρδιωτικό και η έννοια της ομορφιάς έχει «τραβηχτεί» τόσο πολύ που είναι πια αδύνατον να μην αρχίσει να επαναφέρεται στην αρχική της μορφή. Η εκτίμησή μου είναι ότι δε θα διαρκέσει πολύ αυτή η κατάσταση.
Στο “Murphy’s Law” που τα πάει εξαιρετικά από όταν κυκλοφόρησε, συνεργάζεσαι ξανά με τον Dj Parrot. Εξελίσσεται σε γούρι σου, το ξέρεις;
Είναι φίλος μου από όταν ακόμα ήμουν έφηβη, τον εμπιστεύομαι και πάντα δουλεύαμε και δε δουλεύαμε μαζί. Μετά από τόσα χρόνια, τώρα επιτέλους ετοιμάζουμε ολοκληρωμένο δίσκο, τον τελειώνουμε για την ακρίβεια, μέχρι το καλοκαίρι θα έχει κυκλοφορήσει μαζί με όλα τα τραγούδια που έχουμε γράψει μαζί από το “Simulation” μέχρι σήμερα.
Τι άλλο να περιμένουμε από εσένα;
Ήδη γράφω περισσότερη μουσική για ένα ή και δύο ακόμη projects, για τα οποία ακόμη δε μπορώ να μιλήσω. Θυμίζουν πάντως πολύ τα χρόνια στα Σέφιλντ, γεμάτα από “no bullshit” disco house με άρωμα βόρειας Αγγλίας. Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να δουλέψεις με τύπους όπως ο dj Parrot ή ο Maurice Fulton και τόσοι άλλοι, με κρατάει… φρέσκια!
