Ότι μετανιώνει πικρά για το διαζύγιο από την Τζένιφερ Γκάρνερ δήλωσε ο Μπεν Άφλεκ πρόσφατα, σε μια συνέντευξη όπου μεταξύ άλλων αναγνώρισε τα λάθη του και αποκάλυψε λεπτομέρειες για τον αλκοολισμό του – και για τις ολέθριες συνέπειες που αυτός ο εθισμός είχε για το γάμο του.
Σχεδόν όλα τα γυναικεία sites δέχτηκαν τα νέα με συντεχνιακής νοοτροπίας αντιδράσεις που συνοψίζονται στο ότι ναι, εμείς το ξέραμε ότι η Τζένιφερ ήταν ο, τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή του και μπράβο που το κατάλαβε κι αυτός, έστω κι αργά. Για κάποιο μυστήριο λόγο, η αυτονόητη παραδοχή του Άφλεκ αντιμετωπίστηκε ως ένας μικρός θρίαμβος. Όμως πρόκειται για μια δικαίωση πολύ συλλογική για να είναι αληθινή, καθώς όση συναδελφική αλληλεγγύη κι αν νιώθει κάθε χωρισμένη με μια ομοιοπαθούσα, όσο κι αν θέλει μια γυναίκα που νιώθει ότι αδικήθηκε και τα χαρίσματά της δεν αναγνωρίστηκαν, το να ταυτιστεί και να χαρεί κιόλας με τις δηλώσεις του Μπεν Άφλεκ είναι μάλλον άκυρο και αφελές, ιδίως λαμβάνοντας υπόψη ότι τις έκανε στο πλαίσιο της προώθησης της νέας του ταινίας, όπου υποδύεται έναν διαζευγμένο αλκοολικό.
Όχι ότι το να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να αναλαμβάνεις την ευθύνη τους δεν είναι αξιέπαινο – όταν το εννοεί κανείς, κατά προτίμηση όχι κατά τη διάρκεια πλασαρίσματος μιας νέας ταινίας, μπαίνουν τα σωστά θεμέλια για μια νέα, καθαρή αρχή. Απλώς στο παρελθόν, επώνυμοι άνδρες έχουν προβεί σε εκ βαθέων εξομολογήσεις (όπως ο Μπραντ Πιτ) και mea culpa, πολύ κατόπιν εορτής, ας πούμε χρόνια ολόκληρα μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, κατά την άχαρη διάρκεια των οποίων οι επίσης επώνυμες πρώην σύζυγοι πρέπει διαρκώς να μιλούν στις συνεντεύξεις τους για το ναυάγιο της προσωπικής τους ζωής, και συχνά αντιμετωπίζονται ως εγκαταλειμμένες καημενούλες, όσο εκείνοι ακόμα δεν το έχουν μετανιώσει και παρουσιάζονται ως γόηδες με τις νέες τους αγαπημένες – όπως συχνά συμβαίνει στην κανονική ζωή των μη διασήμων. Ναι, είναι ωραίο όταν οι άνδρες τολμούν να παραδεχτούν λάθη και ευαισθησίες και όλοι ευχόμαστε υγεία σε όποιον αντιμετωπίζει τους δαίμονές του και εμπνέει και άλλους με τη στάση του. Αλλά ας μην μοιράζουμε και συγχαρητήρια για το αυτονόητο, που μερικές φορές απλώς το μίνιμουμ.
