«Τι κάνουμε τώρα;»
Δείτε οποιαδήποτε ταινία και είναι πολύ πιθανό ότι θα φτάσετε σε αυτή την ερώτηση, όπου την κρίσιμη στιγμή της πλοκής η κοπέλα γυρίζει στον τύπο και τον ρωτάει απελπισμένη: «Τι κάνουμε τώρα;». Η γυναίκα του εξωφύλλου μας, η Ρις Γουίδερσπουν, έπεφτε συνέχεια πάνω σε αυτή την ατάκα όταν διάβαζε ρόλους σε σενάρια, σενάρια στη συγγραφή των οποίων δεν συμμετείχαν γυναίκες. «Σοβαρά, ξέρετε εσείς καμία γυναίκα που να μην ξέρει τι να κάνει όταν προκύπτει μια κρίση; Είναι γελοίο να λέμε ότι μια γυναίκα δεν θα ξέρει τι να κάνει», κατέληξε και πήρε σβάρνα τα στούντιο να σχολιάσει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν καλοί πρωταγωνιστικοί ρόλοι για γυναίκες και βεβαίως όλοι συμφώνησαν ότι, ναι, είναι απαράδεκτο, και μετά άλλαζαν θέμα και συνέχιζαν με το δείπνο τους και τη ζωή τους. «Ομως εγώ δεν μπορούσα να αλλάξω θέμα! Δεν μπορούσα να στραφώ σε έναν άντρα και να τον ρωτήσω “τι κάνουμε τώρα;”», είπε η Ρις. «Αυτή είναι η ζωή μου. Κάνω ταινίες από 14 ετών. Ηταν ώρα να στραφώ στον εαυτό μου και να πω “ωραία, τι θα κάνουμε τώρα;”», και τότε θυμήθηκε τη μαμά της, μια δυναμική γυναίκα του αμερικανικού Νότου: «Αγάπη μου, αν θέλεις να γίνει κάτι, κάν’το μόνη σου».
Η Γουίδερσπουν έκανε αυτό που όλοι στο Χόλιγουντ σε συμβουλεύουν να μην κάνεις: ξόδεψε δικά της λεφτά, ίδρυσε μια εταιρεία παραγωγής με την αποστολή να αφηγηθεί ιστορίες για γυναίκες και αφού διάβασε δεκάδες βιβλία, αγνοώντας τις φωνές που την προειδοποιούσαν ότι θα φαλιρίσει γιατί «δεν υπάρχει αγορά για “women driven material”», εντέλει αγόρασε τα δικαιώματα για δύο χειρόγραφα, και τα δύο με ισχυρούς, σύνθετους, γυναικείους χαρακτήρες, οι οποίοι στη συνέχεια μπήκαν στη λίστα των bestsellers των New Yοrk Times, έγιναν ταινίες που έσπασαν τα ταμεία και πήραν 3 υποψηφιότητες για Οσκαρ ερμηνείας γυναικών: το ένα ήταν η «Αγρια» και το άλλο το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε». Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.
Συνέχισε με το βιβλίο Big Little Lies, γραμμένο από γυναίκα, με συναρπαστικούς γυναικείους ρόλους που όλοι αγαπήσαμε μέσα από την ομώνυμη βραβευμένη πλέον τηλεοπτική σειρά, και φέτος κάνει πρεμιέρα με το νέο Μικρές Φωτιές Παντού. Ομως οι ταινίες της εταιρείας της δεν σκίζουν γιατί αυτό είναι το σωστό και το δίκαιο. Σκίζουν γιατί οι ιστορίες με γυναίκες πουλάνε. «Οι ταινίες με γυναίκες στο επίκεντρο δεν είναι κοινωνικό λειτούργημα. Είναι ένα σοβαρά αποδοτικό, προσοδοφόρο, πολύτιμο εμπόρευμα», καταλήγει η Γουίδερσπουν.
Αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Εχει εφαρμογή παντού.
Ακόμη και στη νέα μας Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν χαιρόμαστε (μόνο) επειδή «είναι μια γυναίκα», αλλά επειδή είναι ένα ικανό άτομο και θα κάνει καλά τη δουλειά.
Μια κυρία με ρώτησε πρόσφατα αν είμαι υπέρ της ποσόστωσης στην πολιτική. Από περηφάνια, η πρώτη μου αντίδραση είναι να πω όχι. Oπως η Ρις δεν πιστεύω ότι η συμμετοχή των γυναικών είναι πρότζεκτ πολιτικής ορθότητας για να μη μας πουν υπανάπτυκτους. Θέλω να κερδίζω τις μάχες με τα αντικειμενικά προσόντα μου και όχι με την ανατομία μου.
Ομως διακρίνω, κάθε μέρα, μια συλλογική απροθυμία να παραδεχθούμε τα αυτονόητα, αυτά που ζούμε, αυτά που σκάνε με στατιστικές μπροστά στα μάτια μας: οι γυναίκες κακοπληρώνονται, υποεκπροσωπούνται, υποτιμούνται, πατρονάρονται και, δυστυχώς, κάποιες φορές δολοφονούνται, όλα ως αποτέλεσμα διαιώνισης μιας πατριαρχίας που ακόμα λειτουργεί στον αυτόματο και θεωρεί τη φιλοδοξία βρώμικη λέξη.
«Μα χρειάζεται να γιορτάζουμε την Ημέρα της Γυναίκας;», «Για ποια πατριαρχία μιλάτε;». Με σοκάρει κάθε μέρα να διαπιστώνω ότι ακόμη και οι πιο μοντέρνοι φίλοι μου, μεταξύ σοβαρού και αστείου πιστεύουν πως το γεγονός ότι έχουμε πχ ελάχιστα κορίτσια προγραμματίστριες είναι θέμα έμφυλης κλίσης και όχι έλλειψης ενθάρρυνσης και απαρχαιωμένου σχολικού προσανατολισμού.
Στο αφιέρωμα 24 σελίδων που ετοιμάσαμε για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας υπάρχει όλη η πληροφορία για να βγάλουν ο καθένας και η καθεμία τα συμπεράσματά τους. Και μετά να στραφούμε στον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε: «Τι κάνουμε τώρα;».
Το κείμενο δημοσιεύεται στο Marie Claire Μαρτίου που κυκλοφορεί
