Κάποτε παρακολουθούσα την stand up comedy του Δημήτρη Χριστοφορίδη με τίτλο “Θα γίνει μ@λ@κί@” και μέσα είχε ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι. Ο stand up comedian είπε ότι “όταν είμαι πραγματικά άρρωστος στέλνω ένα κοφτό μήνυμα στον εργοδότη μου ‘είμαι άρρωστος δεν θα έρθω’ και τελειώνει το πράγμα. Όταν δεν είμαι άρρωστος αλλά πρέπει να λείψω για μια ημέρα και δεν υπάρχει άλλος τρόπος του γράφω ‘ χθες ξεκίνησε να με πονάει λίγο ο λαιμός μου και ήπια ζεστά για να μου περάσει, περίμενα και σήμερα το πρωί μήπως είμαι καλύτερα,αλλά τελικά δεν είμαι και δεν θα έρθω διότι θα χειροτερέψω, ζητώ συγγνώμη”. Ουσιαστικά το ένα μήνυμα είναι γραμμένο με τύψεις και το άλλο χωρίς.
Σύμφωνα με τελευταία μελέτη του BBC, η “μία ημέρα άρρωστος” είναι το συχνότερο πλέον φαινόμενο ανάμεσα στους Βρετανούς υπαλλήλους: και δεν ξέρουμε αν τα μηνύματά τους είναι κοφτά ή μακρόσυρτα, όμως όλο και περισσότεροι προσποιούνται τους άρρωστους για να πάρουν 1 μέρα ρεπό χωρίς να τους το αρνηθούν.
2 στους 5 λοιπόν ενήλικες στο Hνωμένο Βασίλειο δηλαδή το 40% του εργατικού δυναμικού της χώρας χρειάζεται ένα διάλλειμα από την εργασία του η οποία είναι εξουθενωτική και επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το πάρουν προσποιούνται πως έχουν μια μονοήμερη αδιαθεσία η οποία δεν μπορεί να ελεγχθεί όπως λουμπάγκο ή πολύ δυνατός πονοκέφαλος ώστε να μείνουν μια ημέρα σπίτι τους και να ξεκουραστούν από τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία αυτό συμβαίνει στον μέσο εργαζόμενο περίπου 4 ημέρες το χρόνο, κοινώς 1 ημέρα για κάθε εποχή. Είναι αρκετά μεγάλο το διάστημα από τη μία αδιαθεσία μέχρι την άλλη για να μην γίνει πιστευτή και υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των υπαλλήλων: ακόμη κι αν οι συνάδελφοι ξέρουν ότι δεν είναι κάποιος άρρωστος δεν τον καρφώνουν στον εργοδότη.
Αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει αντ’ αυτού είναι το κάθε εργασιακό περιβάλλον να είναι ευχάριστο και ξεκούραστο με θετική επιρροή στους υπαλλήλους ώστε να μην τους οδηγεί σε τέτοιου είδους πρακτικές για να ξεκουραστούν ουσιαστικά από κάτι που τους εξοντώνει ασταμάτητα, διότι η ανάγκη τους για ξεκούραση την οποία δεν μπορούν να πάρουν τίμια τους οδηγεί σε ανήθικες λογικές και έτσι μπαίνουμε γενικά σε λάθος τροχιά γενικότερα στην εργασιακή νοοτροπία και από τις δυο πλευρές.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Hayley Lewis αν η σχέση εργαζόμενου-αφεντικού δεν είναι καλή τότε το προσωπικό θα είναι λιγότερο ειλικρινές. Και πρόσθεσε ότι οι υπάλληλοι δεν εγκαταλείπουν τις εταιρίες, αλλά τα αφεντικά τους. Αν τα αφεντικά τους δεν μπορούν να εμπνεύσουν με τη συμπεριφορά τους ως role models και επιβάλλουν πράγματα όπως το να μην κάνουν διαλείμματα και να τρώνε το φαγητό τους στο γραφείο καθώς και να μην αντιλαμβάνονται τα όρια της κούρασης, τότε οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες.
